iWonderboy fyrir 20 árum, 8 mánuðum Fjöldi lestra: 269

Vandamálið "ég"

Ég veit ekki alveg hvar ég á að byrja en prufum bara byrjunina.

Ég hef alltaf verið verið frekar..hvernig orðar maður það vel…, hlédrægur einstaklingur en mér hefur svo sem alltaf fundist það allt í lagi þar sem ég eyði mestum tíma mínum í tölvunni og á netinu, classic nerd bara.
En allavega með þetta í huga þá kemur það kanski ekki á óvart að ég hef aldrei verið neitt kvennagull, í rauninni þá hef ég aldrei verið mikið fyrir stelpur. Ekki misskilja, ég er mjög gagnkynhneigður en einhverra hluta vegna hef ég ekki verið mikið fyrir að eltast við athygli frá stelpum. Ég hef alltaf hugsað það þannig að þessar stelpur sem hafa verið með mér í bekkjum yfir árin hafi ekki verið mínar týpur og ég stend ennþá fast við þá skoðun.

En þannig er mál með vexti að fyrir þó nokkru síðan byrjaði ég í ákveðnum framhaldsskóla í reykjavík og viti menn, mér leið eins og ég hefði fengið einhverskonar sjokk, og ég sver að fallegri manneskju hef ég aldrei séð á ævinni og ég þori að veðja að ég starði þarna eins og alger fáviti í einhverjar mínútur, ég ætlaði ekki að trúa því hvað manneskjan var falleg.

En allavega ég fór með þetta mál eins og ég hef farið með flest skiptin sem ég hef séð fallega stelpu, hugsa bara “hún á pottþétt kærasta og gæti ekki mögulega haft áhuga á mér”, og þannig leið önnin. Ég sá hana einstaka sinnum á göngum skólans en annars tókst mér mestmegnis að gleyma henni, en þó aldrei almennilega.

Vandamálið byrjaði fyrir alvöru núna nýlega og ég sver, ég hef aldrei trúað á ást við fyrstu sýn en þessi manneskja er að gera mig brjálaðan. Ég er með henni í tíma núna tvisvar í viku og hlakkar til alla vikuna fyrir hvern tíma, alla tímana læri ég varla neitt heldur hugsa bara um hvort ég eigi eftir að þora að tala við hana eftir tíma eða ekki (sem gerist síðan aldrei). Á milli tíma hugsa ég ekki um annað en hvort ég eigi eftir að sjá hana einhverstaðar á göngunum og þegar ég er heima geri ég ekki annað en að hugsa um hana og næsta skipti sem ég fæ að sjá hana.

Ég skil ekki afhverju ég get ekki fyrir mitt litla líf talað við manneskjuna eða bara boðið henni í bíó eða eithvað álíka lummó því að í hvert skipti sem ég ætla mér það enda ég hugsunina á því að hugsa, hvað ef hún hlær bara að mér eða eithvað en þar sem ég er óhemju feiminn á mér líklega aldrei eftir að takast að svo mikið sem segja eitt orð við hana, hvað þá bjóða henni út.

Ég hef ekki hugmynd um afhverju ég var að skrifa þetta hérna en það er svo sem ágætt að geta losað um eithvað svona einhverstaðar, þetta er búið að bjaga mig í meira en ár núna og kominn tími til að sætta sig við að gellur eins og hún eru ekki gerðar fyrir gutta eins og mig.

P.S Ég áttaði mig svona á því núna að manneskjan eða einhver vinkona hennar gæti vel lesið þetta og áttað sig á þessu en þar sem ég er búinn að skrifa þetta allt verð ég bara að senda þetta inn :/ Undralegt</u

Rómantík

Rómantík

Ofurhugar

Stjórnendur

Hverjir eru inni

Korkar - Vandamál

Vandamálið "ég"

Dýr

Dægurmál

Fræði

Leikir

Lífið

Lífsstíll

Margmiðlun

Menning

Skjár

Sport

Tónlist

Tækni

Vélar

Hugi