Það er óhætt að segja að þú hafir lent ansi illa í því hvað varðar dauðann, þetta snemma í lífinu og átt þú mína samúð alla fyrir það.

En ég held samt að það sé ekki rétt að hugsa svona, þ.e. ef hægt er að segja að rétt sé að hugsa á ákveðinn hátt. Vissulega er þetta mjög rétt sjónarhorn, að eina leiðin til að særa aldrei neinn er að hafa engan til að særa. En hvers virði er lífið þá?

Allt er í lífinu hverfullt eins og þú segir og er það rétt, en möguleikinn á því að eitthvað slæmt gerist má samt ekki verða yfirsterkari ánægjunni af því að vera til. Flest okkar eigum við yndislegt líf, njótum samvista vina og fjölskyldu. Að sjálfsögðu koma alltaf upp áföll og sorgarstundir, eins og þú minntist á, en á tímum sem slíkum skiptir held ég rosalega miklu máli að taka rétt á málinu. Í stað þess að hugsa um hversu mikill missir þetta sé og að þetta sé hlutur sem maður muni aldrei komast yfir, þá er heillavænlegra að segja þetta er rosalega mikill missir og mikið er ég þakklát(ur) samt sem áður fyrir þær stundir sem við þó áttum.

Sorgin er jú hluti af lífinu og það verður að taka henni sem slíkri. Án sorgarinnar væri ekkert til sem heitir gleðistund, því við hefðum ekkert viðmið. Við vissum ekki hvað það er að vera glöð og ánægð ef við vissum ekki hvað það er að vera hryggð og sorgmædd.

Hvað ástarsamband varðar þá skiptir það ekki heila málinu. Það sem ég held að skipti miklu meira máli heldur en kærastar/kærustur er heilbrigt, ánægjuríkt og gefandi samband við vini og fjölskyldu; jafnvel þótt sambandið vari ekki lengi.

Það má held ég segja að Sigurður Nordal hafi hitt naglan á höfuðið þegar hann sagði: Sá sem vildi losna við alla sorg og söknuð, yrði að kaupa það því dýra verði að elska ekkert í heiminum.“

Ég veit ekki með ykkur, en það er of hátt verð fyrir mig.

Ef það er eitthvað sem ætti síst af öllu að óttast, þá er það að deyja. Það eina sem er gulltryggt í heiminum er að maður muni, bara einn góðan veðurdag, hætta að lifa. Þetta er það óumflýjanlegt, að það er alveg gífurleg sóun að vera hræddur við það. Þannig að ef maður er eins og mér sýnist þú vera (hagsýn/n), þá ætti maður ekki að óttast dauðann.

Og þú getur spurt þig: “Er virkilega þess virði að stofna til sambanda þegar allt í lífinu er hverfult?” og tekið tillit til þess að jafnvel náin og innileg sambönd endast stundum ekki lengur en eitt sumar eða svo - jafnvel bara einn eða tvo mánuði - og svo aldrei sé manneskjuna aftur. Getur verið að það sé þess virði að leggja allt þetta á sig (innileg sambönd útheimta jú mikla orku og vinnu), þegar söknuður getur svo auðveldlega fylgt? Svarið hlýtur að vera “Já!” Minningar ættu að þjóna vel - auk þess sem gjaldið er einfaldlega of hátt. Maður á hvort eð er eftir að verða gífurlega einmana (og það er fátt verra en að vera einmana) - og hefur þá færri góðar minningar til að orna sér við, þar sem að sambönd við annað fólk voru fá og ekkert sérlega innileg. Nú gæti ég tekið mig til og slett niður eins og einu versi úr Hávamálum (“Maður er mann gaman” - allt versið sem þetta er tekið úr), en ég ætla að sleppa því, og segi frekar að allt af ofansögðu þarf ekki endilega að eiga við um alla - sumir eru virkilega sjálfum sér nógir og þurfa ekkert meira.

Mér finnst að maður eigi að vera þakklátur fyrir að hafa þekkt persónurnar sem hafa dáið frá manni og öðrum því maður lærir svo margt af þeim og maður á líka góðar minningar þótt það sé auðvitað rosalega erfitt þegar einhver deyr =(
En þetta er bara mín skoðun:)

“It's better to have loved and lost, than to never have loved at all”

Lífið hefur alltaf verið svona - fyrir fjölda fólks, ekki bara þig. En lífið er nú einu sinni þannig að það snýst um að halda áfram, alltaf áfram og ekki gefast upp. Sjáðu bara ,,baby boom'ið" sem varð eftir 11.sept - merkilegt fyrirbæri en alþekkt eftir t.d. náttúruhamfarir. Annars er mikil sjálfsvorkunn í grein þinni og þú þyrftir að rífa þig upp, leita t.d. hjálpar í sjálfshjálparhópum og .. kannski vinna úr sorg og vanmáttarkennd.

Lífið hefur alltaf verið svona - fyrir fjölda fólks, ekki bara þig. En lífið er nú einu sinni þannig að það snýst um að halda áfram, alltaf áfram og ekki gefast upp. Sjáðu bara ,,baby boom'ið" sem varð eftir 11.sept - merkilegt fyrirbæri en alþekkt eftir t.d. náttúruhamfarir. Annars er mikil sjálfsvorkunn í grein þinni og þú þyrftir að rífa þig upp, leita t.d. hjálpar í sjálfshjálparhópum og .. kannski vinna úr sorg og vanmáttarkennd.

Nokkuð rétt bara hjá flestum hérna.
Þetta með að drífa sig að festa ráð sitt er bara bull og vitleysa. Hver vill PÍNA sig til að finna einhvern sem manni finnst eitthvað vænt um aðeins til þess að þóknast “viðhorfi þjóðfélagssins” í staðinn fyrir að gera eitthvað fyrir sjálfan sig og sumir verða það heppnir að finna einhvern á einmitt þeim farveg að vera gera eitthvað sem þeim finnst skemmtilegt og þar með er maður allt í einu kominn með “samvistaveru”.

Þegar upp er staðið er já eina spurningin sem er “Var þetta þess virði”.

Það myndi örugglega margir horfa á mig hornauga ef ég segji þeim að þegar ég var unglingur dó afi minn sem var 92 ára gamall þá. Sama kvöld fór ég á fyllerí. Dauði hanns hafði takmörkuð áhrif á mig vegna þess að hann var ótrúlegar lífsglaður. Það hefði ekki áorkað neinu fyrir mig að vera syrgja hann með því að hanga heima í viku í fílu. Hví ætti ég svosem að syrgja hann , hann lifði góðu lífi og skemmti sér vel. Hví ættu aðrir ekki að gera það sama.(þetta gæti náttúrulega líka stafað að því að ég sé algjörlega siðblindur karlmaður).

Ég veit það bara að ef ég dey á morgun hversu óréttlátt sem það væri þá gæti ég að minnsta kosti hugsað með mér hvað ég er búinn að skemmta mér geðveikt vel. Ég veit það líka að flestir sem ég þekkji myndu ekki fara í neina geðveika sorgarstund, flestir félagar mínir myndi bara detta í það. Veit ekki hvað vinkonurnar myndu gera en vonandi það sama.

Spursmálið er bara EF ég dey á morgun hverju á ég eftir að sjá eftir? Ég veit um nokkra hluti sem ég myndi sjá eftir, ég er að vinna á þeim einum í einu.

Þú hefur völ varðandi dauðann.

Þú getur dáið þakkandi sjálfri þér fyrir það að þú sért dauð vegna hversu ömurlegt og særandi lífið er.

Þú getur dáið þakkandi fyrir það að hafa fengið tækifæri til að lifa lífinu , skemmta þér og deila því með öðrum og kannski einhverjum sérstökum líka.

Þú verður hinsvegar að ákveða hvort verður fyrir valinu.

Sumir hafa valið særandi vegin og margir þeirra án efa framið t.d. sjálfsmorð , en hver sá sem fremur sjálfsmorð er að gera öðrum mun meiri skaða en sjálfum sér, mér persónulega finnst það vera sjálfselska.

Staðreyndin er sú að það er auðveldara að særa fólk heldur en að lækna/hjálpa því , sérstaklega með orðum.

Maður þarf að vísu að hafa fyrir því að komast í gegnum vörnina hjá fólki. Það er ekki auðvelt og sérstaklega erfitt ef manneskjan er hugsanleg “samvistavera” þar fólk er auðveldlega særanlegt þá og margir hafa brennt sig þar. Hinsvegar ef maður kynnist bara hluta af verðlaununum fyrir að hafa lagt það á sig er fátt sem fær mann til að hætta við.

Ég ætlaði ekki að hafa þetta svona langt þetta bara vall útúr mér, vona ég hafi gefið ljós á mitt sjónarhorn.

Ég er algjörlega sammála öllum hérna sem hafa svarað þessari grein.
Maður á að reyna að kynnast sem mestu og flestum til að fá eins mikla gleði og maður getur útúr lífinu því eins og margir hafa sagt er það eina sem er öruggt í þessu lífi að við munum deyja. Og tl hvers þá að lifa ef maður væblast bara um í eigin sorg? Auðvitað á maður sína slæmu daga og og allt gengur niður á við. En svoleiðis er bara þetta líf, það eru lögð verkefni fyrir okkur sem við þurfum að leysa, bara miserfið, og við ætlum að vera “tossinn í bekknum” þá verða ekki margir sem minnast okkar með gleði í hjarta sínu þegar kemur að okkar dauðadag.

“Hamingjan gerð til að særa okkur meira?”
Nei, hún er viðmið til vita hvað er særandi..
og eins og allt er þá er hvíti liturinn til að vita hvernig svarti er :)

Góðar stundir,

LadyGay

Veistu hvað Queeny! Þú virðist hafa of miklar áhyggjur….það er alger sóun á góðum áhyggjum að hafa áhyggjur yfir hlutum sem þú getur engu um ráðið svosem dauðanum.

en það er alltí lagi ég er með tveggja orða sálfræðiaðstoð. “HÆTTU ÞVÍ!!!!!”

19 ára!!!!!!!!
spáðu í því hvað það er yndislegt að vera einn/ein og geta gert hvað sem er ánþess að nokkur skipti sér af…..

Ekki gaman að verða vitni að dauðsföllum. Sérstaklega skyndidauðsföllum einsog með afa þinn. Það er mjög slæmt og engum óskandi. Nokkuð rökrétt að ef þú kynnist ekki fleira fólki sem þú munt kannski bera tilfinningar til, þá verða minni lýkur á að þú hafir ástæðu til að særast einhverntímann á lífsleiðinni. Hinsvegar eru líka minni lýkur á að þú verðir hamingjusöm. Maður verður að taka áhættur, ekki loka sig af. Þú ert nú bara 19 ára, enn nægur tími til að spá í þessu öllu. Betra að gera það hægt og vel, heldur en að ana útí e-h rugl. Allavega, þú lýtur út fyrir að vera nokkuð klár. Þarft sennilega engar áhyggjur að hafa.
Gangi þér vel.
Kv. 1til2…

líf kviknar og hverfur ástin er þannig líka reyndar flest allt sem ég man eftir í augnablikinu en það er ekki nógu góð ástæða til að hætta að vona og fólk mun alltaf særa þig er þetta ekki spurning um að hleypa einhverjum nálægt þér? á þann hátt muntu allavega fá góðu hlutina sem fylgja vinskap og ástinni í bland við særindin sem hefðu komið hvort eð er :)
annars trúi ég ekki að neinn geti ákveðið hvort hann/hún verði ástfanginn eða ekki hlutirnir bara gerast