,,Life is but endless crossroads..“ (Gromitismi). Hvað … Hvað er ég að finna? Hvað er ég að gera, upplifa??? Ég skil ekkert lengur. Ég skil ekki einu sinni sjálfann mig! Ég skil ekki hverju ég er að leita að. Ég veit og finn fyrir stóra tóminu í hjarta mínu, og lífi mínu, og ég veit ekki einu sinni hvort að ég sé að reyna að fylla það. Ég veit ekki neitt. Ég veit ekki hvað ég er að finna (tilfinningar), ok, slatti af söknuði, smá sjálfsvorkun, örlítið af vanlíðan, en það vantar það sem vantar! Og ég veit ekki hvað það er. Mig vantar bara að vera svona 4 - 6 ára í smá stund, og að það sé bara einhver að hugga mig og hughreysta… segja mér að allt sé í lagi og verði í lagi. Ég er ekkert á neinum niðurtúr, bara… ég er búinn að eyða helginni í að gera nákvæmlega ekkert sem kemur mér til góðs (gerði samt ekkert af mér), og ég er að fatta það. The truth hurts… Mig langar til að sökkva mér í tónlist, spila á hljóðfærið mitt og fá útrás, en ég hef bara enga löngun, what so ever, til þess að gera sjálfinu til geðs! Mig langar til þess að vera faðmaður, hughreystur, snertur og langað í!!! Er það til of mikils að ætlast. Mig langar bara til að allt strögl sé búið, bara ýta á ff (fast forward) á fjarstýringu lífsins… svona 5 ár… það væri fínt! Mig langar ekki til þess að ganga í gegnum þessa eldraun! Mér finnst ég ekki eiga það skilið… Hey, ég er ekki að ætlast til þess að neinn skilji mig, geri gott við mig, og ekki einusinni hlusti (ákkúrat á þessu augnabliki er ”Clippit" office assistantinn minn að horfa á mig með þvílíkum meðaumkunarsvip ;) Ég er að fíla það, hann lætur mér líða vel, eins og hann sé að hlusta á mig…) En svona í lokin þá vona ég að okkur (sem þurfum á því að halda) fari að líða betur og ganga betur… það er kannski kominn tími á að maður fari að bera sig eftir björginni! Verð í sambandi, forever…
!