nákvæmlega Atari! hefði ekki getað orðað þetta betur!

Ruglud ég ætla bara að segja þér það að fólk getur alveg verið þunglynd þótt að það eigi fjölskyldu og vini!!!!! Þú getur ekkert sagt svona og hefur ekki hugmynd um hvað hún hefur þurft að ganga í gegnum. Fólk sem á fjölskyldu og góða vini getur líka liðið illa og fallið í það helvíti að verða þunglyndur. Þegar maður er búin að upplifa svo margt og alltaf einhver vonbrigði og erfiðleikar, þótt að maður eigi fjölskyldu, þá brestur eitthvað við enn eitt mótlætið og þá er erfitt að snúa við blaðinu, þegar maður vaknar einn daginn og meikar eki að fara framúr eða fá heimsókn, ef þú ert þunglynd þá ættir þú ekki að segja svona því að þú ættir að vita hvernig helvíti þetta er!!!!! Ég á fjölskyldu sjálf, mömmu og pabba og ömmu og fullt af frænd fólki og vinkonum en ég er samt þunglynd, en sem betur fer að stíga upp úr því þótt að það komi slæmir dagar. Þannig að ég held að þú ættir ekki að verqa að segja eitthvað svona.
Kveðja HJARTA

Smá ræða hérna frá mér sem er beint meira að þunglyndi en sjálfsmorði. Ég held ég hafi aðeins verið þunglyndir svona 3 sinnum eitthvað af viti yfir ævina, ég lít á lyf sem RUGL og vitleysu(athugið að ég hef aldrei prufað þau, sterkasta sem ég hef tekið inn er höfuðverkjatöflur) vegna þess að lyf eins og áfengi, fíkniefni brenglar dómgreind okkar og tilfinningar. Staðreyndin er sú að allir eiga í vandamálum , kannski miserfiðum en ef fólk leggst í þunglyndi held ég að það stafi frekar að því hvernig það lítur á hlutina heldur en þeir eru. Ég til dæmis lít á það ef ég er ekki í vinnu né skóla ekki sem vondan hlut heldur bara öðruvísi hlut ég hef MUN meiri frítíma og mörg BESTU tímabil á lífi mínu hafa verið þá, ef það er eitthvað sem drepur niður fólk þá er það að vinna, eyða peningunum og vinna fyrir þeim aftur. Ef fólk kvartar yfir vinaleysi þá er það því að kenna, það er eitt af því auðveldasta sem ég veit um er að eignast vini, þarft ekki nema finna eitthvað skylt með annarri manneskju og húmor er yfirleitt staðlað hjá öllum og þá þarftu bara fá manneskjuna til að koma gera eitthvað með þér , við mannfólkið erum félagsverur og þessvegna er höfnunin ekki nema í 1% tilvika ef þú ert að leita af vini. Samt sem áður eru sumir sem vilja bara ekki láta hjálpa sér, einn félagi minn sem ég hef nú ekki heyrt af í lengri tíma lagðist í þunglyndi, við strákarnir byrjuðum á því að koma heimtil hans og bjóða honum út að borða og síðan að gera eitthvað eins og bowling eða álíka áður en við færum í bíó, hann neitaði og mamma hans vissi ekki neitt hvað ætti að gera. Ég tel að maður þurfi varla meira nema líta í kringum sig til að komast uppúr þunglyndi ef maður hefur rétt viðhorf, þú þarft ekki að líta á nema eina manneskju sem þykir vænt um þig og þá veistu að þér gengur ekki illa í lífinu, allt sem þú gerir hefur áhrif á allt í kringum þig og allt sem aðrir gera hefur áhrif á þig. Og ef þeim sem þykist mest vænt um þig eru ánægðir þá er það meðal annars þér að þakka og þá geturðu ekki verið að gera vitleysur í lífinu.
En hver er ég að dæma það sem ég þekki ekki ?

eins og ég upplifði þunglyndi þá var ég eins og í lausu lofti og hafði enga trú á sjálfri mér eða lífinu og bjóst alltaf við því versta, lífið var ömurlegt að enginn þoldi mig eins og fólki byði við mér fannst mér og sársauki minn, var sá, að sem afleiðing þess sem ég lenti í ung, ég var rænd sjálfsvirðingunni og mér leið mjög illa í mörg ár allavega í tíu ár og ég gat engann talað við, því ég hélt að foreldrar mínir myndu hætta að elska mig og allir fengju bara ógeð af mér ef þeir vissu af þessu svo ég þagði og hætti að lifa innra með mér, ég týndist og beið eftir næsta áfalli ákveðin í því að gleyma og það tókst en sársaukinn óx og óx og ég leitaði á náðar sálfræðinga en fannst þeir ekki geta hjálpað mér svo ég hélt áfram að vera bara dáin innra með mér, en gat aldrei sætt mig við þetta og var alltaf að leita hjálpar en leið samt alltaf þannig að enginn gæti gefið mér það sem ég þurfti, sjálfsvirðinguna“ og að taka þunglyndi mínu, gefið mér það sem frá mér var tekið, s,s öll mín unglings ár upplifði ég algjört ógeð af mér, ég get ekki lýst því sem ég upplifði sem afleiðingu af því sem gerðist, en mér tókst einhvern veginn að afneita sjálfri mér mér fannst ég ekki vera neitt og ekki hafa rétt á því sem ég vildi, í öll þessi ár og láta þau líða hjá en ég myndi ekki óska mínum versta óvini þetta helvíti sem ég gekk í gegnum, ekki einu sinni þeim sem gerðu mér þetta, en núna hef ég fundið aðila sem hefur sýnt mér að hann vilji hjálpa mér:) og ég er að vinna í þessu en það versta sem ég get hugsað mér núna er að sýna einhverjar tilfinningar, þá finnst mér ég vera að bjóða manneskjunni upp á að taka við einhverju sem mér finnst of mikið fyrir neinn að taka þessu væli og þessari vanlíðan hjá mér, því er það fyrir mig niðurlægjandi að sýna persónulegar tilfinningar mínar. svo ég skil hvernig fólk eigi erfitt með að sýna tilfinningar sínar, en mér hefur alltaf fundist meira en í góðu lagi þegar fólk hefur leitað til mín og þá hef ég sýnt því það sem ég vildi finna hjá einhverjum og ef þið vitið um einhvern sem getur ekki fyrir sitt litla líf sýnt tilfinningar sínar td,(að gráta) þá er kannski í sumum tilfelllum eitthvað mikið í gangi, ég hef heyrt að stundum þegar fólk fremur !!!!!!!!!! þá vissi enginn neitt hversu illa þeim leið en þá er það kannski stundum vegna þess að fólki líður þannig að það geti ekki lagt allan sinn þunga á neinn. því td, þá lýsir það sér þannig hjá mér, að geta ekki lagt þetta á neinn því þetta er bara of mikið en ég er að reyna að vinna í þessu dæmi hjá mér og loksins er ég að reyna að reyna að sjá eitthvað ljós við enda gangsins og að reyna að skilja að ég á líka minn rétt á að fá útrás fyrir mínar tilfinningar sem verður erfitt en ég ætla að láta það ganga upp núna:) svo vonandi eigið þið líka eftir að finna það sem þið þurfið til að líða betur og ef ykkur líður þannig að þið vitið ekki hvað þið þurfið til að líða betur þá reynið að prófið að hugsa hvað er það sem ég myndi virkilega vilja en þori ekki að trúa að sé hægt að gera og ef það er að einhver myndi hafa einlæga löngun til að hjálpa ykkur og skilja sársauka ykkar og gæti staðið með ykkur í að vinna með sársaukann þá endilega ekki hætta að leita fyrr en að þið finnið þann aðila því það skiptir ”öllu!! máli. vonandi hef ég ekki troðið neinu hérna inní sem ekki á við og ég samhryggist ykkur sem eigið um sárt að binda og sársaukinn er of mikill því það er það versta sem ég veit. svo það er hægt að fá rétta hjálp og það er fullt af fólki sem vill hjálpa, þó svo það virðist ekki vera. svo gangi ykkur sem allra best, og mínar innilegustu samúðarkveðjur, h

Ég er sammála. Sjálfsvíg er einfaldlega það að koma vandamálum sínum yfir á aðra. Ég ætla að dirfast að segja þetta, en geri það mjög varlega, því ég vil helst engan særa, en mér þykja sjálfsvíg aumingjaskapur…