Þarsem ekkert draumastefnumót er komið frá kvenmönnunum er komið þá verð ég bara að finna upp mitt eigið draumastefnumót.
Á dimmu götuhorni er rumpulýður á ferð. Ung saklaus skátastúlka sem ber nafnið Sigrún, á sextánda aldursári, algerlega grunlaus, ugglaus og jafnvel barnlaus…leggur leið sína eftir þessum hættulegu slóðum og gengur fyrir fyrrnefnt dimmt götuhorn. Út úr dimmum skuggum borgarinnar stökkva tveir bandítar, hugur þeirra dvelur á illum verkum sem bara finnst í myrkustu hugarórum vondra vera. Þeir stökkva á greyið Sigrúnu sem á sér einskins ills von. Annar bandítinn, Jói Deli, grípur nettar hendur Sigrúnar og heldur þeim fantalega fyrir aftan bak hennar svo hún fær sig hvergi hrært
Í fjarska heyrist í fák sem virðist færast nær.
Hinn bandítinn, Óli sóði, hrifsar skátakökurnar hennar Sigrúnar, og tekur einnig peningana sem aumingja Sigrún var búin að safna með því að fara í óteljandi hús, seljandi skátakökur til styrktar samtökunum 78.
Hljóðið frá fáknum, á götum borgarinnar, færist nær og nær
Sigrún finnur fyrir illum andardrætti Óla sóði þegar hann hvæsir “Við erum sko ekki búinir með þig væna mín”. Hún brýst örvæntingafullt um en járnkrumlur Jóa Deli eru meira en hún getur ráðið við. Með grátklekki hugsar Sigrún um allt samkynhneigða fólkið sem ekki á eftir að fá barnabæturnar sínar í ár. ´
Óli sóði skimar í kringum sig og leggur við hlustir, því hljóðið í fáknum færist nær og nær.
Fyrir dimmt götuhornið þeysist Afnord, riddari götunnar, götuljósin kasta skærum glampa af skínandi hvítum mótorfák hans, Faxa, sem hefur borið hann gegnum eld og brennistein. Fantarnir tveir fyllast skelfingu. Faxi stoppar skyndilega og Afnord stekkur af baki með glæsileik sem virðist honum vera meðfæddur. Klæddur svörtu leðri frá toppi til táar gengur hann rólegum en ákveðnum skrefum nær, svartur leðurfrakkinn flaksast í vindinum og svart speglaglerið af hjálminum hylur fríða ásjónu hans.
Jói Deli tekur skjálfandi upp stórann hníf og ber að hálsi Sigrúnar og öskrar svo skrækum rómi “skrefi nær og ég sker hana…”. Afnord svarar með djúpri karlmannlegri röddu “ef þú svo mikið sem skerðir hár á höfði hennar þá færðu að brenna í helvíti” Hjarta Sigrúnar titrar af fryggð er hún heyrir rödd þess sem virðist ætla að vera óvæntur bjargvættur hennar, nýjar tilfinningar sem hún hefur aldrei fundið fyrir áður bærast í brjósti hennar. Óli sóði getur ekki beðið boðanna og rýkur í riddara götunnar með ofbeldishneigðar hugsanir og reistan hægri hnefa!
En það sem Óli sóði reiknaði ekki með er að vinstri hnefi Afnords missir aldrei marks og að eitt högg frá honum er nóg til að fella heilan skóg. Óli þýtur tvo metra gegnum loftið eftir bylmings högg og svo hratt var höggið að augu Óla sóða námu það aldrei.
Áður en þrjóturinn hann Jói er búin að átta sig hvað er að gerast, þá flýgur Afnord í tvöföldu heljarstökki yfir bæði hann og Sigrúnu. Grípur svo Jóa í heljarinnar júdó taki og fleygir svo bandítanum ofan í næsta ruslagám þarsem hann liggur rænulaus.
Sigrún trúir vart sínum eigin augum, dökklæddi bjarvættur hennar hlýtur að vera draumaprinsinn. “Aldrei hefur fyrir fundist meiri kempa og karlmenni” hugsar hún og stekkur í fang hans og segir lágum rómi “hvernig get ég nokkurn tímann launað þér þetta?”
STUTTU SEINNA
“Geltu tíkin þín” emjar Afnord með myndugri og karlmannlegri rödd sinni er hann flengríður Sigrúnu aftan frá. “Voff Voff” heyrist milli lostalegra fryggðarstuna Sigrúnar þar sem hún bograr yfir hvítann skínandi mótorfákinn………..