Fyrst, ég er ekki algjör kelling, sorry, en ég er kannski of mjúkur. En það er ég, hinn rétti ég! Ekkert mál.
Af hverju er það þannig að maður er alltaf þeim verstur sem eru manni bestur??? Ég skil það bara ekki. Til dæmis, núna, í mínu lífi, er að skjóta upp kollinum, alveg gullfalleg stelpa. Hún er búin að vera til staðar í næstum fjögur ár í mínu lífi og ég hef ekki virt hana til viðlits fyrr en núna. Ég fór aðeins að ryfja upp, og skoða útskriftarmyndirnar úr fjölbraut og hún er alveg gullfalleg og hreint út sagt, stunning! Okey, hún hefur kannski ekkert verið að koma sér á framfæri við mig en samt. Mér líður núna eins og ég hafi farið geðveikt illa með hana (höfum ekkert spjallað neitt saman áður, en samt). Þetta er bara geðveikt skrýtið! Skiljið þið? En allavegana þá ætla ég að virða hana viðlits núna og ekki láta mér úr greipum renna. Hvað finnst ykkur? Eruð þið þeim verst sem eru ykkur best?
Hugsandi
Gromit