bíddu nú aðeins er þetta eitthvað bögg á mig :)

mér finnst andrés alltaf jafn fyndinn, það er ekkert hægt að vaxa uppúr andrési önd:)

Ef þú fílar ekki Andrésblöðin, þá ertu þokkalega búinn að vaxa uppúr tilfinningum.

Bara sálarlaust fólk meikar ekki Andrés Önd!

Ég svona held að greinin eigi ekki að fjalla um andrésblöðin, en ég er ekki viss um að ég skilji hvert þú ert að fara Luscious, en allavega það sem ég vill segja er, að ég held að maður geti ekki borið tilfinningar sínar saman við þær tilfinnigar sem maður átti þegar maður var barn. Maður er að þroskast alla ævi, en mesti þroskinn á sér stað frá fæðingu og uppí c.a.20 -30 (misjafnt samt)
En þá ertu búin að móta þér þær tilfinnigar sem þú berð til lífsförunauts þíns, og ég held að það sé ekki hægt að eldast eða þroskast uppúr þeim líkt og maður þroskast uppúr leikföngum, vegna þess að þú ert með manneskju og þið þroskist saman og lærið að þroskast saman, og meta hvert annað.

Þú getur litið á að lífsförunautur þinn sé eins og uppáhalds Andrésblaðið þitt. Þú elskar það út af lífinu og villt ekki henda því.

Vona að einhver skilji hvað ég er að fara:)

Sagði ekki í Bítlalaginu “what do you feel when you turn out the lights, I don't know but I'm sure that it's mine.” Ekki alveg svarið kannski en mér datt þetta svona í hug.

Ég held ég fatti hvað þú meinar með fegurðarskynsathugasemdinni. Ertu ekki að tala um gildismat? Þetta á jafnvel heima á heimspekinni þá ;)

Nema þú sért að meina að “tryth is beauty, therefore beauty is truth” :)

Þetta fyrirbrigði sem Vesturlandabúar iðka, að taka saman, eða giftast, af “ást” hefur ekki verið nema u.þ.b. 200 ár í almennri siðvenju (reyndar eru líkur á að Íslendingar hafi verið frumkvöðlar í þessum efnum.) Hin leiðin er sú að ættingjar velji maka t.d. fyrir unga konu í ættnni. Þetta hljómar óhuggulega t.d. vegna ýmissa sagna um að fólk með mikinn þroskamun eða lífsviðhorfamun hafi valist saman. En þegar ættingjar fara að settum reglum eru búnir til spurningalistar útfrá persónu konunnar(hverjir þekkja þig betur en hópur fólks sem hefur fylgst með þér alla æfi), sem álitlegir menn eru látnir svara og sá sem passar henni best er látinn hafa samband bréfleiðis og símleiðis (þau skiptast líka á myndum) í nokkra mánuði áður en parið hittist og giftist. Þetta gerir það að verkum að fólkið þekkist áður en tilfinningar blandast í málið, en þær birgja oft sýn. Nú til dags hafa stefnumótaþjónustur af ýmsu tagi tekið við þessu hlutverki og þykir mér athyglivert að fólk treysti frekar tölvum og fólki sem þekkir það ekki til að velja mögulegan maka (ég veit að hægt er að hafna vali þjónustunnar, that´s not the point.). Þrátt fyrir þessi fjálgu orð mun ég liklega velja sjálfum mér konu. Og ég hef falið það stóran hluta af sjálfum mér fyrir ættingjum mínum að ég myndi ekki treysta þeim til að velja mer lífsförunaut.
Fólk sem er ástfangið tel ég að hafi ekki dómgreind til þess að sjá hver hentar eða ekki. Þegar maður er ástfanginn sér maður bara það sem er gott í fari hins og maður horfir framhjá hinu slæma, og öfugt þegar viðkomandi hefur sært mann. Hvorugt sjónarhornið gefur rétta mynd af manneskjunni. Það að elska og það að vera ástfanginn er tvennt ólíkt fyrir mér. Ég verð ástfanginn aftur og aftur af konunni sem ég elska. En vegna þess við erum “bara vinir” þá reyni ég fyrir mér annars staðar og verð skotinn hægri, vinstri og þekki þá tilfinningu sem hughrif en ekki sem skoðun eða eitthvað sem ég get farið eftir við að ákveða hverja ég get hugsað mér að verða einn maður með. Slíkar konur eru fáar.

Alveg hvað internet nördar geta reynt að vera fyndnir um algerlega vitlausu hlutina. “fílar þú ekki drésann?” …bjálfar…

Allavega, Þú veist það þegar þú ert ástfangin og þegar sú ást er endurgoldin, því að henni fylgir enginn kvíði, engar áhyggjur í garð hins aðilans.

Ástin þýðir ekki að þú gefur og gefur en hinn ekki, þá er þetta bara infatuation, sem verður að losna við. Frekar er ástin verkaskipting og samstarf en eitthvað annað, eða hlutverkaleikur. Ef að gagnkvæm virðing er ekki til staðar er þetta bara rugl.

u dig?

K.

Nei, tilfinningar eru ekki áþreifanlegar og þær eru hverfular líka.

Skrítið.
Ég og vinkona mín vorum að ræða þetta undarlega hugtak í gær og hún var alveg á því að strákar skynjuðu ástina öðruvísi en stelpur.
Gæti það verið rétt? Ég vona svo sannarlega ekki.
Hún vildi meina að strákar væru meira bundnir fegurð en öðru.
Geta strákar verið jafn ástfangnir?

Úff, veit ekki með það… Hef oftar en einu sinni fallið fyrir gaurum sem ég hef svo uppgvötað að eru alveg einsog “fyrzta áztin” á einhvern hátt… Soldið freaky samt sem áður!