Kærastinn minn kom uppað mér þegar ég var búinn að eiga hrikalegan dag og sagði við mig að ég hefði tvo valmöguleika: Fyrri var að ég fengi að nota hann sem kynlífsþræl í mánuð og ég mætti gera hvað sem ég vildi við hann, seinni valmöguleikinn var að ég myndi giftast honum. Þar sem hann var hvortsemer svo leiðinlegur í bólin þá ákvað ég bara að giftast honum frekar. Hann er nefnilega svo duglegur að gera húsverkin. Hann er s.s næstum því kvenmaður.

Ég er nú ekki trúlofuð en ætla nú samt að commentera eitthvað hérna ;-)

Ég er kannski “old fashion” en ég vil að hann eigi frumkvæðið. Flestir sem ég þekki ákváðu þetta í sameiningu svo ég er farin að halda að ég sé eitthvað agalega gamaldags ;-)
En æi ég hef alltaf séð þetta fyrir mér sem eitthvað rosalega rómantískt dæmi, svona eins og í bíómyndunum hehe ;-)

En ég hef einmitt verið að spá í þessu og ætlað að senda inn grein. Þú náðir bara að vera á undan mér ;-) Ég bíð spennt eftir svörunum :-)

Er þetta grein?

Ég og maðurinn minn höfum verið saman í 9 ár(ég er 27 ára og hann 29 ára núna), vorum búin að vera saman í 3 ár þegar við trúlofuðum okkur, giftum okkur þegar við vorum búin að vera saman í rúm 5 ár.

Við ákváðum það saman að við skildum trúlofa okkur, þ.e. mig langaði líka til að velja hringa og það gerðum við saman. Og höfðum svo rómantíska stund okkar á milli þegar við settum upp hringana.

En hann bað mín formlega um að giftast sér þegar við vorum búin að vera 1 ár trúlofuð, þó að við töluðum um það að giftast einhvern tíman þegar við trúlofuðum okkur.

Ég held að mikið af fólki trúlofar sig af rangri ástæðu, eða það er mín skoðun.

Mér finnst að fólk ætti að trúlofast ef að það ætlar einhvern tíman að giftast, hvenær sem það verður.
Annars held ég að fólk verður að ákveða svona hluti saman og kannski er þetta líka einstaklingsbundið. :)

Við vorum nú búin að ræða það svona lauslega að við myndum einhverntíman gifta okkur. Svo á afmælisdaginn minn þegar við vorum búin að vera saman í ca 1 1/2 ár fékk ég bónorð og þar með vorum við trúlofuð. Það er allavegana okkar skilgreining á trúlofun, þ.e. þegar fólk “skuldbindur” sig til að giftast hvoru öðru. Trú lofun = að lofa að vera hvoru örðu trú = að ætla að giftast viðkomandi (gamla góða skilgreiningin á þessu sem mér finnst enn eiga við). Við erum ekki einu sinni búin að fá okkur hringa, finnst það eiginlega aukaatriði, þeir koma hvort sem er þegar við giftum okkur.

Mér finnst hálfkjánalegt að trúlofa sig ef gifting er ekki með í myndinni, en svo er mér svo sem nokk sama hvað aðrir gera.

Persónulega finnst mér margir í dag vera að misnota það sem kallað er trúlofun. Ég veit um þónokkur dæmi þess að ungir krakkar (yngri er 20 ára) séu að trúlofa sig eftir nokkurra vikna samband. Svo hefur oftar en ekki slitnað upp úr þessum samböndum innann nokkurra mánaða.

Í mínum huga er trúlofun ekki bara það að ákveða að gifta sig einhverntíma heldur að fólk ætli að gifta sig innan árs. Ég veit að það er orðið sjaldgjæft að fólk líti á trúlofun þessum augum í dag.

Það að búa með einhverjum og vera með einhverjum í alvarlegu sambandi í nokkur ár hlýtur að þýða að maður vill eyða ævinni með viðkomandi. Annars væri þetta allt frekar tilgangslaust ekki satt?

Mér finnst að trúlofun í dag sé misnotuð af fólki sem eiginlega veit ekki hvað það þýðir. Tökum sem dæmi,
i Bandaríkjunum er það þannig að fólk giftist innan 1 árs frá trúlofun, en hérna heima er það einginn ákveðinn formúla hvenær fólk á að gifta sig, sem mér finnst bara cool því fólk á að gifta sig þegar að það er tilbúið til þess en ekki eftir dagatali.
Ég hef sjálfur verið trúlofaður og ég hélt að við yrðum saman forever, en svo fór ekki og við erum góðir vinir í dag og ég er viss um að ég tók ekki tekið ranga ákvörðun um að biðja hana að trúlofast mér þó svo að við séum ekki saman í dag. En eins og ég segi að þá finnst mér að sumir skilji ekki alveg hvað trúlofon þýðir, jú flestir vita að það þýðir að þú elskar hana(hann) meira en þá sem þú hefur verið með áður en ertu tilbúinn að binda þig með honum (henni) alla ævi? Ég vil bara að fólk spyrji sig að þessu áður en það gengur lengra því það er ekkert eins ömurlegt eins og að slíta trúlofun, það er það sorglegasta sem ég hef gert á ævinni og ég ætla mér ekki að ganga í gegnum það aftur. Það er ekki gaman að sjá á eftir þeim sem maður hélt að væri sálufélginn sinn í fangið á einhverjum öðrum. Þó að við höfum skilið sáttt og tölumst saman í dag þá er maður að missa risa part úr lífinu ef þú ert ekki viss.


Ég vil bara segja þeim sem eru að hugleiða þetta að vera 150% viss um að það sé þetta sem þau vilja, alla ævi.

Ég er ekki trúlofuð og hef aldrei verið það svo ég hef lítið um þetta að segja þannig séð nema þetta er einstaklingsbundið.

Mig lagar eiginlega meira að vita hvað fólk gerir við hringana þegar það slítur trúlofun eða þegar það skilur…henda þau þeim eða geyma þá??

kveðja Q

æi ég veit það ekki, í mínum huga er trúlofun ekkert annað en tveir einstaklingar að lofa að verða hvort öðru trú, mér finnst þessi eins árs regla bara vera mat hvers og eins.
Ef að mig langar að trúlofa mig þá geri ég það bara, hvort sem ég ætla að gifta mig innan árs eða ekki.
En að sjálfsögðu finnst mér að þetta sé hlutur sem að fólk á ekki að gera í hverju einasta sambandi sem það fer í, örugglega ekkert spennandi að eiga marga gamla hringi oní skúffu.

Kallinn minn er farinn að tala um trúlofun og er æstur í að fara að setja upp hringa, þegar það gerist munum við trúlega fara saman og velja þá og að öllum líkindum munum við setja þá upp á gamlárskvöld með fjölskyldum okkar.
Ég hef verið trúlofuð einu sinni áður og því trúlega ekki alveg jafn æst í þetta og hann, í það skipti vorum við búin að vera saman í tvö ár og fórum að velja hringana saman, það samband endist í tæp 7.ár í viðbót og sem betur fer svona eftir á þá vorum við ekki búin að gifta okkur, þó að það hefði alltaf staðið til.

Mín skoðun er sú að fólk verði bara að ákveða sjálft hvaða merkingu það leggur í trúlofun og ræða það í sameiningu, það er svolítið vont ef að annar aðilinn sér frammá giftingu innan árs og hinn sé ekkert að spá í því.

Kv. EstHe

Þegar ég trúlofaði mig þá var hann búinn að ætla að gera þetta legni og ég fann það á mér þannig við töluðum um þetta og svo kom hann heim úr vinnunni þetta sama kvöld og sagist vilja trúlofast mér. Mér finnst allt ílagi að gera þetta í sameiningu eða að stelpan hafi frumkvæðið.

Ég er “ungur krakki” :) Þ.e. tæplega 19 ára og við unnusti minn (21) trúlofuðum okkur í sumar. Við erum búin að vera saman í tæp þrjú ár. Þetta var sameiginleg ákvörðun hjá okkur svo við völdum hringa saman, dag og stað (sólríkt sumarkvöld við skólann þar sem við kynntumst). Við ætlum samt ekki að gifta okkur fyrr en eftir tvö eða þrjú ár, en við lítum vissulega á þetta sem loforð um giftingu, ekki bara “næsta skref í sambandinu” eins og margir virðast einmitt gera. Reyndar held ég að það sé farið að draga úr því, mér finnst ekki jafnmikið af fólki vera að skella upp hringum eftir nokkra vikna samband og var fyrir ca 2-4 árum.

En svona var þetta hjá okkur :)

Lalage

ég og minn byrjuðum saman í byrjun apríl 2000 og trúlofuðum okkur á gamlársnótt.
Þetta var hálfpartinn ákveðið í sameiningu en satm ekki, málið er að við vorum farin að tala um að vera saman og gifta okkur o.s.frv. um haustið og í jólagjöf gaf hann mér hring svo ég spurði hann hvort hann meinti e-ð með honum en hann brosti bara og spurði hvort ég vildi að það væri eitthvað sem ég jánkaði, en við “trúlofuðum” okkur ekki þá heldur spurði hann mig um áramótinn, hann ætlaði að vera rómó og spurja á miðnætti en vandamálið var að við vorum með partý heima hjá okkur og vinir okkar voru alltaf að koma og óska gleðilegs árs svo hann komst aldrei í að spyrja fyrr en um 7 um morguninn þegar við vorum komin heim af djamminu ;o)
Við settum ekki upp hringa fyrr en einhverjum mánuðum seinna, bara afþví við ákváðum að velja þá saman en áttum ekki fyrir þeim sem við vildum strax.

ég stór efast um að við höldum við 1 árs regluna, sem mér finnst reyndar regla sem þarf ekkert að standa við. þetta var biðtími í gamladaga en núna ætti ekki að þurfa vegna beyttra siða ;o)

ég var reyndar sökuð um það af “vinkonu” minni að vera bara að gera þetta afþví það var “í tísku” (ekki orðrétt en þegar ég sagði henni fréttirnar þá fór hún að væla um að allir væru að trúlofa sig og það væri í tísku og enginn meinti það í alvöru) en svo er ekki. við gerðum þetta því okkur langar að vera saman og okkur finnst sambandið vera meira en bara kærustupar. hins vegar giftumst við ekki strax út af ýmsum ástæðum, þ.a.m. trúarlegum.

ég held að þetta sé styssta grein sem ég hef lesið