ekki alltaf bara stundum….

Það er alltílæ ef maður daðrar sig ekki uppí rúm :)
þar ef segja ef maður er ekki með einhverri (hverjum) :þ

það er ekkert gaman að daðra og fá ekkert út úr því.

Farðu varlega! Daður getur farið út í öfgar. Ég væri öruglega einn af þeim hundleiðinglegu kærustum sem væri ekkert of hrifin af því að kærastan sé að daðra við aðra menn. En ef ég veit að hún er trú mér þá ætti mér að vera sama en samt………

vá! ég er svo ósammála að það er nú bara fyndið! það er kannski allt í lagi að daðra aðeins af og til en ekkert að vera að því alla daga.. sérstaklega ekki ef maður er í sambandi.. allavega yrði ég ekkert voðalega glöð ef kallinn minn mundi fara útí bæ og daðra bara við eikkurar gellur og eikkað…

Ég hata þegar að stelpan sem að maður er með daðrar eins og moðerfokker!! enda hefur það komið fyrir að strákarnir fá þá mjög röng skilaboð og reyna að ganga lengra!

Allt er best í hófi

Ég er sjálf hræðileg daðurdrós og daðra oft til hægri og vinstri án þess að taka eftir því. Þ.e. ef ég gleymi mér, stundum er ég að reyna voðalega mikið að daðra EKKI og þá verð ég hræðilega kuldaleg. Og mér finnst það í lagi, svo lengi sem það er alveg skýrt hvar mörkin liggja. T.d. ef maður er í sambandi verða mörkin að vera mjög skýr. Annars held ég að það sé að vissu leyti gott fyrir fólk í langtímasamböndum að leyfa sér aðeins að daðra, svona til að finna að “you still got that 'ol black magic” LOL! Getur þá jafnvel lífgað vel í sambandi sem er kanski orðið aðeins of reglubundið og fólk farið að taka hvort annað sem sjálfsagðan hlut. En það auðvitað gengur enganvegin ef annar aðilinn er afbrýðisama týpan. Og það er þá útaf fyrir sig vandamál sem verður að skoðast, burtséð frá öllu öðru. Ég held að daður skaði ekkert, vegna þess að orðið ber með sér að engin alvarleg meining liggi á baka. Aftur á móti ef farið er yfir mörkin, þá myndi ég kalla það viðreynslu og þá líta hlutirnir öðruvísi út. Þannig lít ég a.m.k. á málið.

Góðar stundir, Lynx.