Já, mér datt þetta bara í hug, ég ætti að vera að læra undir stærðfræðipróf en ákvað að hreinsa hugann aðeins.

Hefur þú ekki rekist á línuna: Kannski þarf maður að hitta ranga fólkið áður en maður hittir það rétta.

En ef sá/sú rétti/a er til staðar og maður er bara nógu andskoti blindur að maður sér hann/hana fyrir einhverju sem er svo bara gilliboð.


ég hef verið að velta fyrir mér hugtakinu ást undanfarið, ást er svo miklu meira heldur en bara orðin, maður segir ekki ég elska þig við einhvern sem maður þekkir ekki, það verður að vera eitthvað að baki, það verður eitthvað að búa á bakvið þessi orð.

Systkinaást, móðurást, föðurást, vinaást. Kærleikur.

Ég þrái að vera elskuð, bara til þess að vita af því að það elski mig einhver, það er gott að vita af því, það er í raun æðisleg tilfinning. Undanfarið hef ég farið að hallast á þá tilhugsun að ég sé ekki elskuð, að það geri það enginn. En það er rangt af mér, og bara vitlaust að segja það.

Það elskar mig einhver, mamma mín, pabbi minn, stjúpi minn, stjúpa mín, systkinin mín, vinir mínir.

En það er ekkert bara þessi ást sem manni vantar, heldur þessi ást sem fær mann til að fá fiðrildi í magann, þessi ást sem lætur mann segja heimska hluti, þessi ást sem við rífumst svo út af.

Það er þessi ást sem allir þrá meira en minna.


Ég skrifaði texta um daginn sem von bráðar lítur dagsins ljós sem lag, og einmitt er síðasta setningin: Why do I feel unloved.

en já, þessi texti innihledur mjög mikið af pælingum mæinum og ég ætla að setja hann inn hér :)

Only pain thrives through my veins
Nothing I can do to clean those stains
Stuck in my soul, you can find them on your own
Bloody hands, do not treat me right from here
Mindless games, Can’t stop thinking of our fear

Pull the trigger now, make me fall to the floor
Put the gun down, do not do it till’ you’re sure
You are making me insane, make it go away
Close my eyes and hope for forgiveness
Should I take my life, or just live endless?
Should I cry? Cry my freaking pain out
Or just die? Take my last breath as I shout

What do I have to live for?
It’s you that I desire
Why do I feel unsure?
Unstable and tend to trip
How can you make it feel easy?
When only storm meets your heart.
Why do I have this shame?
That follows me through each step?
Why do I need you so much?
When you‘re so hard to reach?

Pull the trigger now, make me fall to the floor
Put the gun down, do not do it till’ you’re sure
You are making me insane, make it go away
Close my eyes and hope for forgiveness
Should I take my life, or just live endless?
Should I cry? Cry my freaking pain out
Or just die? Take my last breath as I shout?

What did I do wrong?
Why me I can’t stop asking,
What did I do to deserve this?
Why do I feel unloved?


Og svo meira af hugleiðingum.

Það er alltaf að minnsta kosti ein manneskja sem myndi deyja fyrir þig, og það er satt. Það er alltaf ein manneskja sem gæti ekki horft uppá lífið án þín, gæti ekki mögulega séð hvernig það væri án þín, ég á svona manneskju og þú líka.

Og ég veit að þú hugsir svona um að minnsta kosti eina manneskju líka.


Lífið er ekki eins einfalt og það virðist, en ef þú gerir það bærilegt þá verður það auðpvelt og skemmtilegt, það er bara þitt val. Ég tók erfiðu leiðina og er að fara illa út úr henna, en það var mitt val og ég get ekki tekið það til baka.

Eitthvað bara.. sem ég þurfti að hreinsa til úr huganum áður en ég héldi áfram að læra :)



-Kristjana