Ég tel mig nú ekki bilaðan eða haldin einhverjari. Dauðastefnu eða einhverja löngun til dauðans. Persónulega finnst mér hann nú frekar óáhugaverður hlutur. Og mjög óspennandi. Nema þá útaf einu. Sem mér finnst heillandi við hann. Það er móment sem ég hef átt með persónu sem var dauðvona. Mér fannst það mjög rómantíst að vera þarnna með þessari persónu. Vita að því að þetta væri móment sem þessi persóna átti væri sú seinasta. Loftið og stemningin var ólýsanleg. Hvað finnst ykkur um þetta.

Ég á ekki við söguna sem ég er að seigja heldur það að dauðin sé rómantískur. Sagan er dæmi um hvers vegna ég er að spyrja ykku