Ég þarf að fá smá útrás og ég vona svo sannarlega að þið nennið að lesa þetta.
Málið er það að ég var búin að vera með kærastanum mínum í 2 ár. Ég skrifaði grein hingað inn þegar við vorum búin að vera saman í eitt og hálft ár, og fjallaði greinin um það að ég vissi ekki hvort ég vildi halda áfram. Ég elskaði hann útaf lífinu en það var alltaf eitthvað að hjá mér. Ég var aldrei fullkomnlega sátt.
En ég tók þá ákvörðun að hætta með honum. Það var það erfiðasta sem ég hef gert en ég hélt að ég væri að gera það besta fyrir mig og hann. En í dag líður mér alls ekki þannig!
Við hættum saman fyrir ca. 3 mánuðum. Við ákváðum að enda þetta í góðu og vera vinir, þó að hann var alls ekki sáttur við slitin. Strax næstu helgi er hann byrjaður að djamm eins og brjálæðingur og er strax farin að hitta aðrar stelpur.
Ég beið aðeins lengur því mér fannst ég alls ekki geta verið með öðrum strákum….annað en hann! En eftir nokkrar vikur byrja ég að hitta aðra stráka.
En aldrei fann ég mig með neinum af þessum strakum og ég gat ekki hætt að hugsa um fyrrverandi. En við vorum víst búin að ákveða að vera góðir vinir og ég þóttist vera sátt við það. Hann að segja mér frá þessum öðrum stelpum..ég þykist samgleðjast honum en er að deyja innra með mér!
Þessa þrjá mánuði er þetta búið að ganga svona. Ég er svosem lika búin að vera tala við stráka og hann hefur líka fengið að vita af því :)
En svo í kvöld sprakk ég! Ég gat gat þetta ekki lengur. Seinustu vikurnar er ég búin að vera að vinna með honum, umgangast hann á hverjum degi og kem grátandi heim á hverjum degi. Ég sé svo eftir því sem ég gerði.
En í kvöld fékk ég sms frá honum um hvað ég ætlaði að gera í kvöld. Ég sendi honum þvílíka smsið til baka, nákvæmlega um hvernig mér er búið að líða. Ég segi að ég elski hann útaf lífinu og ég sé endalaust að rífa upp sárin með að vera vinur hans. Ég skilji það vel að hann geti ekki tekið mig til baka og ef hann getur það ekki þá ætli ég að slíta á öll samskipti við hann svo ég komist yfir hann.
Hann svarar mér því að hann elski mig útaf lífinu og muni alltaf gera. En hann sé ekki tilbúin í samband og vilji vera á lausu núna. Hann sé samt ekki sáttur við að ég vilji ekki tala við hann, því hann segist þurfa að hafa mig í sínu lífi. Ég svara honum að ég geti það því miður ekki nema að hafa hann allan. Og kveð hann :(
Þetta er það erfiðasta sem ég hef gert á allri minni ævi. Ég hafði ástina við hliðiná mér, klúðraði henni sjálf og ýti henni svo lengra frá mér til að gleyma henni.
Ég veit ekki hvort að ég trúi því að hann elski mig ennþá. Því hann er búin að vera að njóta lífsins svo mikið síðan við hættum saman. Hann er búin að vera með helling af stelpum og finnst ekkert mál að vera vinur minn.
En þetta er eitt af því sem að ég á eftir að sjá eftir alla ævi. Við vorum fullkomin saman, og þetta var besti strákur sem ég hef kynnst. En eg þarf að alltaf að flækja hlutina eins og stelpur eru góðar í! Og missti því ástina mína :(
Vildi bara deila þessu með ykkur! Ef þið hafið ástina, ekki láta hana sleppa :)