Það er ekki til nein sérstök deitmenning á Íslandi. Því miður.

Því miður er engin deitmenning hér. Það virðist eins og fólki finnist það alvarlegri hlutur að fara á deit heldur en að sofa saman. Mér finnst það svo engan veginn því ef maður fer á deit þá þarf maður ekki að hafa neinar væntingar. Kannski er gaman og það kveikni neistar en svo er líka bara oft í fínu lagi að það endi í vináttu.

Hmm… ég er 18 ára og held ég hefi í raun bara einusinni farið á alvuru deit með manneskju, eins og menn vilja meina að deit eigi að vera, en þá fórum við í kringluna, sátum á kaffihúsi og spjölluðum saman, fórum svo út að borða og svo skuttlaði hún mér heim (var ekki á bíl þetta kvöld, annars keyri ég alltaf).
fyrir utan það hef ég alltaf bara hitt stelpuna annaðhvort heima hjá mér eða henni að horfa á video eða farið á rúntinn.
ath, hérna er ég að tala um þegar mar hittir stelpuna í fyrst skipti með eitthvað meira í huga. reyndar einusinni hitti ég stelpu í fyrsta skipti þá fórum við út að labba, var geggjað veður, hún var víst eitthvað vön að fara út að labba en ekki ég, var skít þreyttur og rétt drattaðist með, okkur fannst það báðum frekar fyndið :)
en annars fynnst mér gott að stelpa sýni mér áhuga, sendi mér sms af fyrrabragði eða hringi eða eitthvað, helst daginn eftir, því ef ég verð eitthvað hrifinn af henni er mjög leiðinlegt og í raun bara tilgangslaust að vera að bíða í eitthvað 3 daga eftir að tala við hana aftur, finnst mikið betra að tala bara um ef maður hefur áhuga á einhverju meiru, og þá er það bara allt á hreinu ef önnur manneskjan kanski hefur ekki áhuga, maður þarf ekkert endilega að tala um hvort þetta verði langtímasamband eða neitt þannig, bara svona spurja hvort við ættum eitthvað að hittast aftur og eitthvað þannig.

Ég sjálf hef ekki verið að “deita”……held ég =/

Ég hef verið í tveimur langtímasamböndum….einu samt varði í eitt og hálft ár og er núna í hinu og gengur vel :)

Byrjunin á fyrra sambandi var bara svona:
Við kynntumst, hittumst mjög mikið bara svona sem vinir, við kysstumst, og aftur, og aftur og aftur….og svo vorum við einn daginn spurð hvort við værum saman….og þann dag vorum við opinberlega saman :) Eftir að hafa verið að hittast mikið og umgangast hvort annað í tvo til þrjá mánuði :)

Mjög svipað með núverandi samband fyrir utan það að við höfðum þekkst í eitt til tvö ár.
Og við kynntumst í raun betur á skemmri tíma vegna þess að ég var og er ennþá að glíma við missirinn á fyrrverandi.

Anyways…..ég hef aldrei vitað um svona ekta deit menningu hérna á Íslandi….mér hefur aldrei verið boðið á Deit!

=D

Ég vil bara byrja á því að segja að mér finnst þetta mjög vel skrifuð grein hjá þér og þakka þér kærlega fyrir innlegg þitt. :)

Ég er voða lítið fyrir þessa deitmenningu. Ekki það að ég hafi ekki áhuga, heldur bara það að eina alvöru stefnumótið sem ég hef farið á, var þegar ég var í 10. bekk og bauð bekkjarsystir minni, sem ég var hrifinn af í þá dagana, í limma og út að borða. Það fyndna og misheppnaða við það var það að hún þorði ekki ein, þannig hún heimtaði að fá vinkonu sína með sér. Séntilmennið sem ég er, þá auðvitað samþykkti ég það.

Ég hef verið voða mikið í því að hitta einhverjar sérstakar stelpur á djamminu og gengið svo út frá því þaðan. Þ.e. dansað, kysstst, fengið númerið, og svo gerist eitthvað meira þaðan í frá. Ég myndi aldrei getað gengið alla leið fyrsta kvöldið, þar sem ég er bara ekki þannig af guði gerður. Ég bara verð að vera hrifinn af manneskjunni og þekkja hana áður en ég geng alla leið. Ég myndi fyrst vilja bjóða manneskjunni í bíó, út að borða, eða eitthvað annað. Pool og keila er víst heitt í dag fyrir fyrstu stefnumót, þannig þangað yrði stefnan líklegast tekin.

Mér finnst voða sniðugt hjá þér að vera með svona undankomuleiðir, ef þér líkar ekki við manneskjuna. Það er alls ekki vitlaust, þar sem maður vill ekki særa manneskjuna af óþarfa. Þó þetta sé ljótt, þá er þetta mun skárra en að segja bara beint út: “Ég hef ekki áhuga á þér” og fara. Þarna fer maður fínt í þetta, án þess að særa viðkomandi.

Mér persónulega finnst mjög óþægilegt þegar maður fer á stefnumót og manneskjan gerir ekkert annað en að tala um sjálfa sig. Einnig er mjög óþægilegt þegar manneskjan gerir ekkert annað en að stara á mig.

En ég er alveg sammála þér; hvað má og hvað ekki? Þetta er virkilega þreytandi concept. Ég myndi líklegast fara þannig að hvernig ég myndi vilja að yrði komið fram við mig. Obsession er þá ekki til umræðu, þó það komi nú alveg fyrir mann að ef maður sendir stelpu sms og hún sendir ekki neitt til baka. Þá langar manni svo að senda aftur, en maður verður að halda aftur af sér, svo maður virki ekki örvæntingarfullur.

En svona alveg frá byrjuninni. Ef ég myndi hitta stelpu og bjóða henni á stefnumót, myndi ég ekki ýta of mikið á hana til að fara á einhvern ákveðinn stað. Ég myndi leyfa henni að ráða og vera mjög sveigjanlegur varðandi valkost hennar, þó mér væri ekkert sérlega vel við valið hennar, þá myndi ég samt sem áður virða það. Ég myndi leyfa henni að velja á milli þess hvort ég myndi sækja hana eða þá að hún myndi koma á sínum eigin bíl.

Ég hugsa að ég myndi bjóða henni út að borða og leyfa henni að velja veitingahúsið. Svo eftir matinn, myndi ég hugsanlega bjóða henni í bíó, ef mér litist vel á hana eftir matinn. Svo eftir bíóið myndi ég hugsanlega stinga upp á því að við fengjum okkur ís. Svo hugsanlega setjast niður á einhverju kaffihúsi eftirá og ræða betur saman, ef mér litist mjög vel á hana eftir allt saman. Svo að lokum myndum við koma okkur saman um það hvor eigi að hafa samband, eða þá að koma okkur saman um hvenær við ættum að hittast næst.

En þetta er bara það sem mér dettur fyrst í hug. Þetta yrði auðvitað mikið betur skipulagt ef þetta yrði að veruleika.

“Play by the rules, then you won't get hurt”

Vá, þetta er orðið langt hjá mér. Best að hætta núna. :) Ég gæti eflaust skrifað heila bók um þetta umræðuefni.

Ég hef eiginlega aldrei farið á deit þannig séð… Eða jú ég hef farið í bíó, á rúntinn eða eitthvað þannig með strákum sem ég hef verið að dúlla mér með en aldrei verið boðið á deit upp úr þurru…
En þessi deitmenning segirðu… Ég get eiginlega ekki sagt til um hvort það sé til deitmenning á Íslandi eða ekki, en ef svo er þá sökka ég í henni ;)
Ég bara hef hvorki taugar né þolinmæði í þetta! Þetta er alltof mikið vesen…fyrir mig allavega.
En til að svara spurningu þinni, þá spila ég ekki eftir neinu leikkerfi. Eða ég bara geri það sem mér finnst rétt, reyni að vera ekki of ágeng og reyni að hafa ekki áhyggjur en þetta síðarnefnda hefur nánast alltaf klikkað :P

Mér finnst ekkert leiðinlegra en að fara með deitið út að borða. Líka útaf því að maður þarf að borga ;) Sem er MIKIÐ fyrir fátækann námsmann :)
Finnst miklu betra að gera eitthvað skemmtilegt eins og bretti, skíði, vélsleða eða sund. Þá koma líka minna af svona þögnum sem eru kjánalegar.

Annars finnst veit ég ekki um hvað þarf að bíða lengi eftir að hafa samband við viðkomandi, finnst þetta vera svo miklir stælar eitthvað að bíða í visst marga daga eftir deit.

Það er allavegana mikið talað um að það sé engin deitmenning til á íslandi.
En það eru svolítið margir með þá hugmynd að date sé ekki date nema það sé farið með stelpuna í kvöldverð á lækjabrekku.
Það finnst mér persónulega vera algjört rugl! Rándýrt að fara út að borða saman og alls ekkert heppilegri staður til að kynnast heldur en bara heima hjá þér, í pool, göngutúr eða bara whatever…
Fólk ætti bara að hætta að taka sig svona alvarlega…bara finnur eitthvað sem þeim langar báðum að gera, ef það er að spila boccia útá túni þá er það bara fínt líka!

Ég hef ekki heyrt um þessa 3 daga reglu sem þú talar um.
En hinsvegar er ekki regla en nokkuð gott að hafa hemil á sér í smsunum og hringingunum svo þú komir ekki út eins og þú sést alveg desperate.
Mér finnst samt ekkert að því að stelpan hafi frumkvæðið, ég fagna því :)

Annars er þetta flott skrifuð grein hjá þér, fíla hvernig þú hugsar…gefa skýr skilaboð er einmitt málið.
Ef fólk er bara hreinskilið við hvort annað þá er þetta ekkert vandamál.

Vona að ég hafi meikað eitthvern sense þarna uppi.

Deitmenningin er einföld
Hittast, spjalla, verða full, ríða og sjá svo geðveikt eftir því næsta dag
Tilfinningaríki gaurinn getur sagt ykkur hvernig þetta á að vera !

Ég held að ef ástandið er eitthvað þröngvað, óþægilegt, að þú þurfir að eyða hálfum deginum í að pæla hvort þú eigir að hringja eða ekki í viðkomandi manneskju eftir einn hitting, þá myndi ég ekki segja málið mjög vongott. Pínu kvíði og pínu pælingar eru normal en ef “þú” ert rosalega óörugg/ur um viðkomandi þá er viðkomandi ekki að gefa þér öryggið sem fylgir þegar maður hittir einhvern virkilega sérstakann/sérstaka, þ.e. þessa manneskju sem maður á aðvera með.

Ef þeir í alvöru samböndum sem lesa þetta hugsa aðeins til baka, var byrjunin ekki frekar smooth í rauninni hjá ykkur? Ég hugsa það þannig að ef sambandið byrjar alveg ógeðslega rocky, þú veist ekkert hvað þú átt að segja við hann/hana á meðan þú hittir hann og veist EKKERT hvenær og hve oft þú átt að hringja/smsa þá er bara eitthvað að. Þá er ekki þessi tilfinning þarna sem gefur þér sjálfstraust og fær þig til að sýna þig í þínu besta formi, eða þá að þú gefur viðkomandi ekki þetta sjálfstraust. Ég ímynda mér að margir eru fastir í svona samböndum þar sem þau finna sig ekki alveg, eru ekki alveg þau sjálf, en fljóta bara með.

Eða hef ég algjörlega rangt fyrir mér og var mitt tilfelli bara ótrúlega sérstakt?

Thad eru kannski ekki allir sem vita thetta, en á fyrstu 3 sekúndunum sem thú sérd manneskju er líkaminn thinn búinn ad ákveda hvort thú myndir vilja sofa med thessari manneskju eda ekki. Thó thú myndir hika ef einhver myndi spyrja, thá veistu thad samt.
Ekki thad ad thetta komi deit menningu beint vid, en mig langadi til ad koma thessu ad ;)

Ég er perónulega thannig manneskja ad ég hef samband ef ég hef áhuga. Ég svara alltaf ef einhver sendir mér skilabod, einfaldlega vegna thess ad mér finnst thad vera kurteisi og í raun gæti vidkomandi sent mér skilabod og spurt mig hvort ég hefdi áhuga eda ekki og ég myndi svara nákvæmlega thví sem mér finndist… Sumir kalla mig brutally honest, en svona er ég bara og svona vil ég ad fólk sé vid mig.
Ég tholi ekki thegar fólk dregur á tálar, eda svarar ekki skilabodum, thad fer fátt meira í taugarnar á mér. Ef ég sendi einhverjum eitthvad thá vil ég fá svar, hvort sem thad er svar sem mig langar til ad fá eda svar sem mér líkar ekki, thá vil ég fá svar.

3 daga regla er bara bull. Ef thú hefur áhuga thá tharftu enga 3 daga til ad ákveda thig.

Ég hef farid á eitt svona official date sem var vægast sagt ömurlegt og ég held ad thad hafi adallega verid vegna thess ad um leid og ég sá gaurinn (thetta var blind date) thá vissi ég ad ég gæti aldrei verid med honum…. Hann var bara ekki mín týpa. Enda var deitid á thá leid ad vid vorum næstum farin ad tala um vedrid. Vid fórum heim í sitthvora áttina og ég hef varla talad vid hann sídan….

Eftir thetta er ég ekkert svakalega hrifin af svona blindum stefnumótum. Ég hugsa ad thegar ég kem aftur heim sé thad frekar djammid sem gildir, en svo getur thad alltaf verid ad madur fari sömu leid og sídast, en thá byrjadi ég med strák sem var búinn ad vera besti vinur minn í heillangan tíma. Vorum saman á hverjum einasta degi í allavega hálft ár ádur en vid byrjudum saman.

Thad urdu reyndar alveg ferlega leidinleg sambandsslit, en vid erum farin ad tala saman aftur á gódu nótunum núna, thrátt fyrir ad ég gæti aldrei nokkurntíma hugsad mér ad vera med honum aftur.

Ég vil helst ekki thurfa ad velja of mikid sjálf thegar ég er ad hitta einhvern. Ég á alveg svakalega erfitt med ad velja oft og get eiginlega skemmt mér hvar sem er (nema á bar thar sem er fótbolti í sjónvarpinu, ojjj).

Mér finnst ad fólk thurfi ad gera meira af thví ad hittast og kynnast án thess beint ad hafa rómantík í huga. Thad er oft bara frábær leid til ad eignast fleyri vini og hver hefur ekki tgörf á vinum ;)

Held að þessar reglur þínar sé eitthvað um það að þú hefur horft alltof mikið af bíomyndum. Ef deitmenning væri með svona miklum reglum þá mundi enginn nenna standa i þvi að deita a.m.k ekki strákar, vona að ég tala fyrir hönd okkar allra