Ég held að hinn gullni meðalvegur sé oftast vegurinn sem fólk fer eftir. Segi ég alla vega :)

Ég er með stelpu og er búinn að vera með henni í 1 og hálfa viku! en þegar ég var búinn að vera með henni í viku fór ég að tala við hana um hvað ég væri farinn að elska hana mikið en þá sagði hún við mig að ég ætti ekki að segja við sig að ég myndi elska hana. og síðan fórum við að tala um eitthvað annað. Þetta varð til tess að ég fór eimmit að hugsa um tað hvenar maður er farinn að elska manneskju. Er tað vegna útlits eða persónunar sem er tar fyrir innan. ég hela að tví betur sem tú kynnist maka tínum tví meira ferðu að líka við hann. og tar að leiðandi að elska hann meira. en hvað er að elska!?

Ég held að það sé ekki hægt að finna nokkrar tvær manneskjur sem skilgreina “að elska” á sama hátt.
Það gæti gert fólki svolítið erfitt fyrir að svara þessarri spurningu

Ég held því miður kallinn minn að ég geti ekki gefið þér hreint svar svona beint út. En það sem ég get sagt þér er held ég það að þú veist það þegar þú verður ástfanginn. Tilfinningin er svo máttug að þú verður ekki í neinum vafa. Hinsvegar held ég að það sé einsog í einu dæmana hér að ofan frekar áhættusamt að telja sig vera ástfanginn eftir aðeins 1 og hálfa viku, því fólkið þekkist svo lítið, og það geta verið ýmsar aðrar tilfinningar og önnur hughrif sem rugla mann í ríminu. Ég tel að þegar svolítill tími líður og kynnist persónunni betur og þú áttar þig á því að þú vilt eyða ævinni með þessarri manneskju, að þú viljir allt til vinna til að henni/honum líði sem best, og að þér líður hvergi betur en með henni/honum, sama hvað þið eruð að gera, þá getirðu verið nokkuð viss um að þú sért ástfanginn. ;) Kveðja, Vargur.

Maður elskar aðra manneskju vegna þess hver hún er, en ekki hvernig hún er. Og þegar að einhver þarf að fá ráð eða leiðbeiningar um hvort hann sé ástfanginn eða ekki þá þarf viðkomandi að athuga grundvöllinn á því sambandi sem að viðkomandi er í. Og að elska einhvern útaf lífinu þá er maður tilbúinn til að deyja fyrir hana svo að hún geti lifað áfram, eða að elta hana yfir móðuna miklu biðji hún um það.

ég elska kærustuna mína. fyrir mér er þetta tilfinning sem erfitt er að lýsa. mér finnst kærastan mín skemmtileg, góð, falleg og svo margt annað sem að ég gæti talið upp en þetta er kannski svona grunnurinn fyrir því að ég elski hana. mér líður vel í kringum hana og þetta allt saman veitir mér þá tilfinningu innra með mér sem að ég tel vera ást.

ég held ekki að það sé til mælikvarði yfir þetta. þegar ég hitti kærastann minn fyrst þá var ég ekkert rosalega spennt fyrir honum, en þegar ég fór að kynnast honum þá fór ég að hafa áhuga. hann var skemmtilegur,og mest af öllu þá leið mér vel þegar hann var nálægt. þannig að, að mínu áliti þá kemur ástin hægt og hljóðlega.

auðvita er ekki hægt að elska einkvern sem er alveg hundleiðinlegur og hefur ekkert nema bara útlitið.. það er þá ekki ást heldur bara þráhyggja eða eittkvað allt allt annað en ást!!

ást er þegar manni er farið að finnast gallar maka síns vera kostir og maður getur ekki lifað án þeirra……..