Ég elska hana útaf lífinu, en ég hata hana líka!

Ég vildi að ég hefði aldrei kynnst henni, en ég elska tímana sem ég hef eytt með henni!

Ég elska allt sem hún hefur gert fyrir mig, en ég hata líka það sem hún hefur gert mér!

Ég elska að hitta hana, en ég hata að hitta hana!

Ég elska hvað hún er dugleg, en ég hata hvað hún er dugleg!

Ég elska það hvernig hún hefur breytt mér, en ég hata það hvernig ég er orðinn!

Ég nýt hverrar mínútu með henni og þoli ekki þær mínútur sem ég fæ ekki með henni!

Ég hata það að ég skuli elska hana svona mikið og ég hata það að ást hennar er ekki goldin í sömu mynt.

Mér líður svo vel með henni, en mér líður svo ílla með henni!

Ég elska það að hún skuli frekar læra en hitta mig, en ég hata það að hún skuli virkilega læra frekar en að hitta mig!

Án hennar hefði lífið ekki verið jafn skemmtilegt, en án hennar væri lífið ekki jafn ömurlegt!

Án hennar væri ég úrþvætti núna, en með henni líður mér sem úrþvætti!

Ég lokaði mig af fyrir öllum nema henni, engin samskipti við aðra því ef hún skildi hringja þá vildi ég vera með henni einn.
Ég sleppi öllum plönum fyrir það eitt að hitta hana.
Ég gríp til örþrifa ráða til að ná athygli hennar.
Ég hef aldrei kynnst svona ást áður og mér líður svo ílla að hún skuli ekki bera sömu tilfinningar í minn garð.
Ég veit hún elskar mig en hún elskar mig bara ekki á sama veg og ég hana.
Mér finnst hún eiga eitthvað betra skilið en mig sem vin hvað þá kærasta?
Hún er algjör engill, draumur allra! Á meðan ég? Ég drekk eins og bytta, mæti í skólann þegar mér hentir, reyki eins og mér sé borgað, dópa þegar mér býðst, skipti um stelpur eins og nærbuxur.

Eða ætti ég að setja þetta allt í þátíð? Eftir að ég kynntist henni hef ég minnkað drykkjuna frá hverri helgi niður í kannski eina helgi í mánuði, ég mæti alltaf stundvíslega og stunda námið með metnað, ég hef aðeins dópað 2x á seinustu 3 mánuðum þegar ég gerði það næstum daglega, ég hef ekki litið við annarri stelpu síðan ég kynntist henni.

Þetta hefur hún gert mér, ég er orðinn mun betri manneskja en þetta er ekki manneskjan sem ég vil vera en ég vil ekki bregðast henni.

Það er ekki hlutur í þessum heimi sem ég myndi ekki gera fyrir hana og hún veit það. Mér líður bara svo ílla við þá tilhugsun að hún skuli vita það en tilfinningar hennar skuli ekki vera þær sömu.

Á hverjum degi langar mig til að sturta í mig áfenginu og fá mér í haus til að fá smá ró frá þessari hugsun en ég veit hversu vonsvikin hún væri þá og mig langar ekki að bregðast henni.

En hefði ég aldrei kynnst henni? Hvar væri ég þá? Væri ég að díla? Væri ég aumingji á Hlemmi?

Ég elska hana svo mikið og ég er svo glaður yfir því að hafa kynnst henni og komist eins nálægt henni og ég er en ég hata hana fyrir það að hafa verið svona góð við mig og látið mig verða svona ástfanginn af sér!

Hvort er virkilega betra, andlega brotinn eða líkamlega?