Hann og ég … II..


Ég fer í skólann. Tárin eru í augunum og hjartað hamast ólmt, eins og brjálað dýr að reyna að komast úr búri….ég labba inn í stofuna og sest niður en ekki áður en ég sé hann. Hann lítur einu sinni á mig, beint í augu mín, lítur svo undan og sest. Ég sest ekki við hlið hans.
Allan tíman berst ég við að líta á hann…berst við að brotna….ég má ekki brotna…tárin byrja löturhægt að renna eftir kinnum mínum. Ég þurrka þau í flýti.
Eftir tímann…bíð ég þangað til allir eru farnir… hann bíður líka þó hann lítur aldrei á mig. Ég labba nær honum. Ég titra allur og skelf. Ég opna munninn…ég ætla að spyrja hann að einhverju en skyndilega veit ég ekkert hvað ég á að segja. Hann andar þungan og án þess að líta við labbar hann út. Ég bíð. Anda inn og út um nefið. Tárin streyma nú óhindrað niður kinnarnar. Mér finnst að örvæntingin muni buga mig.

Ég labba hægum skrefum heim. Ískaldur vindurinn bítur, mér er sama. Ég hlusta á Sigur Rós, tárin hafa fundið sér stað í augunum en eru hætt að streyma. Ég ákveð það þá.

Hann sendir mér sms. Hjartað stoppar þegar ég sé nafnið hans. Ég opna það og les.

Sorry….mér líður illa ifir þessu, í alvöru…. ég elska þig…og elska þig alltaf… en bara sem vin… ég get ekki verið hommi …. firirgefðu :S…
Þinn vinur…

Ég hristi hausinn..höndin skelfur eins og laufblað í haustvindi, haldandi dauðagripi í greinina. Tárin byrja aftur að streyma. Ég finn fyrir glugganum. Hann opnast auðveldlega….kaldur vindurinn tekur við mér, kælir vott andlitið….ég loka augunum…. legg frá mér símann, legg frá mér blaðið og set símann á það, og stíg út í myrkrið….ég skil við allt. Á 10 sekúndunum skil ég við allt, mömmu… pabba… hann… herbergið mitt, hundinn minn, símann minn sem liggur hæglátur á borðinu, opinn á síðustu skilaboðum sálufélaga míns. Ég finn vindinn leika við andlitið. Sekúndurnar eru nánast liðnar.
Ég elska þig….