ætla nú ekki að vera með neitt skíta kast á sona enn hvernig væri að spurja hann að þessu ? gæti lagað vandan eða gert hann verri. O_o

———————————
ég borðaði einusinni jóla ís og tók svo eftir því að það voru stjornu súkkulaði í honum d:o( ég vil ekki sona rugl nema að mér sé sagt að það skulu vera stjörnur sko !

Ég held að til þess að bæta upp á þetta ástand, er eitt að ræða saman málin og finna rótina á þessu ástandi hjá ykkur.
Svo er náttúrulega rosalega gott að skreppa tvö saman einhvert út á land eða til útlanda, bara þið tvö ein, það er ótrúlegt hvað ferðalag getur blásið lífi í eldinn!
Það þarfnast mikillar vinnu og erfiða að viðhalda sambandi og það þarf að rækta það rétt eins og blóm!
Gefið ykkur alltaf tíma til þess að vera tvö saman og gera e-ð saman sem ykkur finnst báðum skemmtilegt. Reddið ykkur fastri pössun einu sinni í mánuði eða oftar of gerið eitthvað skemmtilegt!
Vonandi hjálpar þetta

Þú ert komin með “Les ekki hugsanir mínar” syndrome-ið sem margir kvenmenn virðast detta inní (þar á meðal gerðist það fyrir mína fyrir einhverjum árum).

Það lýsir sér í pirring vegna þess að maðurinn uppgötvar ekki nákvæmlega hvað er að á einmitt því sekúntubroti þegar skapið fer að hrynja hjá kvenmanninum þar sem við, jú, lesum ekki hugsanir.

Spurning um að spjalla við kallinn bara.

Og já, karlmenn hafa hliðstæðan syndrome sem gengur undir öðru nafni.

Svo er spurningin líka hvort að blossinn eigi að endast.

?

Ég hef ekki reynsluna, en miðað við það sem ég sé í kringum mig virðist þetta vera gegnum gangandi.

Ef þetta er svo langt gengið að þig langar ekki einu sinni að búa lengur með honum, þá er um allt annan vanda að ræða.

Meh. :/

Vissulega er þetta svona, ástin er heit fyrst um tíma, svo einhvern veginn fer þetta í farveg sem þið gerðuð ykkur ekki grein fyrir, hvað er þá til ráða, setjast niður á góðri kvöldstund og ræða málin yfir kertaljósi, slökkva á sjónvarpi, útvarpi, og tala hreint út, bæði.

Ég held að allir sem eru í sambúð, lenndi í svona ástandi, þá er bara vinna úr því með því að tala, við vitum ekki hvað hinn hugsar!! hvernig eigum við að vita það ?? tala saman, spyrja, hvað er að, við leysum engin vandamál með því að segja ekkert og pirra okkur á hlutum sem eiga ekki að gera okkur pirruð.

Nóg í bili

Tja, oft slökknar nú bara á blossanum með tímanum.

Ég held samt að það sem gerist oftast með langtímasambönd er að fólk leitar eftir eins blossa, sömu spennu, og var í fyrstu, þegar að aðilarnir þekktust ekki jafn mikið.
Ég hef séð margar vinkonur mínar kvarta yfir þessu ‘blossaleysi’, en þegar á hólminn er komið viðurkenna þær ást sína á kærustunum.

Í sífelldri leit að þessum neista sem einkennir öll sambönd í fyrstu getur maður verið að missa af einhverju ótrúlega - en maður getur líka misst af ýmsu með því að sitja fastur í óhamingjusömu samböndi.

Hvað er barnið ykkar gamalt? Breyttist eitthvað eftir að barnið fæddist?
Með barn inni á heimilinu, sérstaklega ungt sem þarfnast sífelldrar umönnunar getur þessi blossi oft dofnað eða horfið - svo virst sem að barnið haldi fólki saman.

En ég hef fulla trú á að þið getið þetta, sestu niður með honum, gerðu honum grein fyrir alvöru málsins. Ef að þú ert óhamingjusöm ekki vera að pína þig áfram; þú gerir engum greiða með því.

Gangi þér vel!

Eyrún

hvernig væri að koma barninu í pössun og bjóða konunni eitthvað rómantískt m.a út að borða eða það sem þér dettur í hug=)
Gerðu eitthvað rómantsíkt,ég held að hún muni fýla það í botn=)

Rifrildi annars slagið eru bara góð fyrir hjónabandið:)

Þú verður að finna góðan tíma fyrir ykkur bæði til að geta spjallað aðeins samna um þetta slökkva á öllu og tala beint út.
Ég þekki par sem eru trúlofuð og eiga 2ja ára barn og þau eru næstu aldrei svona æ þú veist eins og par eiga að vera kannski halda utan um hvort annað og þannig en stundum þegar maður sér þau þá eru þau alveg geggjað að hlæja og halda um hvort annað.Það sínir hvað þau eru í rauninni ástfanginn upp fyrir haus.
Þau bara sína það ekker.
Svo þekkuru karlmenn þeir vilja vanalegast ekki tala um svona þeir fara bara hjá sér sko.
Vona að þér gangi vel með þetta.

Það sem hrjáir ykkur virðist vera eftirfarandi. Það
virðist sem að þið séuð búin að fá leið á hvort öðru og
ástæðan fyrir því að þið eruð ennþá saman er vegna
barnsins. Væri barnið ekki til staðar, væruð þið búin að
slíta sambandi ykkar. Það virðist mér að minnsta kosti
ljóst á skrifum þínum.

Allir þessir leikir. Þessar rósir. Þessar ferðir. Þessir
bíltúrar. Þarf virkilega svona mikið ef alvöru ást er
til staðar? Í mínum augum virðist þetta allt vera alger
tilbúningur og gerviást.

Þó veit ég ekki. Ég gæti haft rangt fyrir mér, en þetta er
það sem ég held. En þar sem þið eruð nú komin með barn
finnst mér það vera skylda ykkar að halda sambandinu
gangandi svo að barnið þurfi ekki að búa við slakt
uppeldi. Ekki láta barnið þurfa að gjalda fyrir þau
vandamál sem þið hafið komið ykkur í.

Evklíð.

Mér sýnist á lesri þessarar greinar að það sé fátt eftir annað en að prófa að splitta þessu sambandi í einhvern tíma og sjá hvort þið viljið hvort annað eftir það.Þessi ást og þessi blossi sem þú upplifðir fyrst kemur örugglega ekki aftur,það er Adrenalin og Endorfin kick.Ég er búinn að ganga í gegnum 2 misheppnuð sambönd og einhvernveginn hefur ástin kulnað,því til að byrja með er þetta oft hálfgert leikrit.Stundum passar fólk bara ekki saman.Mér skilst að eitthvað u.m.þ.b. 80% af öllum sambúðum og hjónaböndum endi með skilnaði.Ég þekki fólk sem hangir saman vegna barnana og svo þegar börnin eru kominn til manns og foreldrarnir miðaldra skilja þau.Er það æskilegra?
Persónulega finnst mér það sóun á tíma,að vera í einhverju sem maður er ekki sáttur við.
Gangi þér sem best.
Kv-prien.

Ég held að þið hentið bara ekki hvoru öðru.

Ég er búinn að vera með minni rúsínubollu í rúmlega 4 ár og það hefur ekki kulnað neitt með tímanum heldur hefur það bara orðið sterkara og við njótum þess meira og meira að vera saman.

Ættir kannski að koma hreint út við hann bara einn tveir og bingó og spurja hann hvort að hann hafi í alvöru áhuga á að vera með þér og reyna í alvöru eða hvort hann sé bara hræddur við að vera einn.

Ekki spurning að ef hann svarar seinna svarinu játandi þá ættuð þið ekki að halda áfram að eyða lífinu ykkar í málamiðlun heldur leita á ný mið eftir hamingju.

femin.is, marie clarie,vouge,cosmo, og flest allir fjölmiðlar í heiminum (og nú hugi.is) eru með hin og þessi ráð;

- þú talar ekki nóg, hann talar ekki nóg, þú ert of áhugasöm, þú ert ekki nógu áhugasöm, honum er illa við þig, þér er illa við hann, blossann má kveikja með framhjáhöldum, óvæntum uppákomum, samtölum eða ótímabærum þungunum, þið þurfið að vera meira ævintýragjörn, þú mátt ekki vera of lokuð, þú mátt ekki vera of opin, þú verslar ekki í réttri búð, þú verslar ekki í réttri götu, þú ert ekki búin að tala við guð þinn, þú ert á rangri hillu, hann er á rangri hillu, bla bla bla bla…….

Eða bara átta sig á staðreyndum lífsins;

Öll ástarsabönd eru tímabundin.

keyptu þá bara vændi

Er ekki bara málið að taka “pásu”? ef þið saknið hvors annars þá getið þið ákveðið það eftir smá aðskilnað, ef ekki, nú þá er þetta bara búið.
þú átt ekki að þurfa að standa í því að hafa alltaf áhyggjur af því hvort hann elski þig eða ekki. En ef þetta varð svona eftir að “til barnsins kom” þá gæti verið að þú hafir breyst útlitslega (eikkað smá, ekki taka þessu illa, það kemur fyrir okkur allar) og honum finst hann verað missa af einhverju??

Verð að segja að mörg svörin hérna eru frekar kjánaleg…

Þetta er ekki spurning um að vera kominn með einhvern leiða. Það fá allir leiða. Þetta er heldur ekki spurning um að vera ástfanginn. Þetta er spurning um að elska.

Það að vera ástfanginn er algjörlega líkamlegt fyrirbrigði. Það fer mjög mikil orka í það að vera ástfanginn og ef þú ert eitthvað að plana að vera alltaf ástfanginn, þá skal ég segja þér að þú verður algjörlega útbrunnin eftir nokkur ár.

Það sem tekur við eftir ástina er sú djúpa tilfinning að Elska. Það er ekkert aðvelt að breyta því að vera ástfanginn í það að elska. En það að elska er eitthvað sem við ákveðum að gera. 99% foreldra elska börnin sín… ekki af því að þessi börn eru svo æðisleg heldur vegna þess að þegar við eignumst barn þá ákveður maður að elska það og gefa því það besta heimili sem völ er á.

Haldið áfram að reyna að elska hvort annað. Og leitið hjálpar sem fyrst áður en allar brýr eru brotnar að baki ykkar! Farið til sálfræðings sem tekur að sér að hjálpa pörum og talið við hann. Það er enginn skömm í því að leita til sálfræðings , fólk virðist samt alltaf vera svo skíthrætt við að gera það. Ímyndaðu þér ef þú ert veik, kannski með hita í viku eða eitthvað þá ferðu náttla til heimilislæknis og lætur hann tjékka á málinum. Ef þér líður hins vegar illa innra með þér svo mánuðum skiptir, þá gerirru ekkert, kannski bara á þeim forsendum að þetta sé eitthvað rugl í þér og þú þurfir bara að herða þig upp. Fólk fer alltof illa með sjálfan sig og tilfinningar sínar. Ekki taka þetta til þín samt, var kannski meira að tala um fólk almennt bara.. :)

Alveg finnst mér það fáránlegt þegar fólk heldur sambandi saman, bara útaf barni. Það er óheilbrigt að ala barn upp við þær aðstæður að foreldrarnir séu bara “aððí” fyrir barnið sjálft. Heilbrigðara er ef barnið vex úr grasi sjáandi mömmu og/eða pabba sinn glaða(nn). Vonandi á þetta eftir að leysast. Mér finnst Evklíð vera(með fullri virðingu)ekki vera að hjálpa til að leysa vandann.

Ég er búinn að vera í sambandi í 6 ár og þar af
rúmlega 5 ár í sambúð. Ég elska hana út af lífinu.
En þessi 6 ár hafa ekki alltaf verið auðveld.
Og við erum reyndar ekki komin með barn (því miður).

Ég er svo sem enginn sérfræðingur í þessum málum
og sennilega eru ekki til nein rétt svör fyrir þig.
En hjá okkur, þá finnst mér skipta miklu máli td að
ef eitthvað er að, þá tölum við um það.
Fyrstu árin þá þurfti ég að finna það á mér ef eitthvað
var að hjá henni og þegar ég spurði hana út í það
þá sagði hún yfirleitt að ekkert væri að, þar til
hún brotnaði niður og fór að gráta, yfirleitt þá þegar
við vorum að fara að sofa.
Og svo þegar eitthvað fór í taugarnar á henni, þá
fór hún yfirleitt í fýlu, en sagði ekkert.

En í dag er þetta allt breytt, sem betur fer.
Við erum búin að læra betur á hvort annað og farin
að tala betur saman ef eitthvað er að.

Það hafa komið tímar sem voru ekki auðveldir, en
við höfum aldrei kallað hvort öðru ljótum orðum þegar
við höfum verið að “rífast”, mér finnst ömurlegt
að vita af því að fólk skuli kalla hvort öðru ljótum
orðum þegar þau eru að rífast.

En svo er spurningin, Maður hefur ekki hugmynd
um hvort okkar samband verður eilíft eða ekki,
ég held það, en það gerðu örugglega allir aðrir
sem hafa hætt saman.

Það er bara því miður þannig að sum sambönd ganga
bara ekki upp. En þú minntist á að hann hafi láitð
renna í bað og gert heiðarlega tilraun til að gera
eitthvað rómantískt. Þá myndi ég halda að honum væri
nú ekki alveg sama….

Já og ég verð að bæta einu við.
Þegar ég þarf að fara eitthvað frá henni, úr bænum
að vinna eða eitthvað. Þá fæ ég mjög svipaða tilfinningu
og þegar við vorum að byrja saman. Sérstaklega þegar
ég kem heim og sé hana aftur og allt það…..
Ég get reyndar orðið leiður á að tala í síma, þannig
að láttu það ekki angra þig ef þú lendir í því ;0)

Semsagt: Tala betur saman, kannski skreppa í sundur
í smá tíma, nokkra daga eða eitthvað.

Vonandi kemur þetta að einhverju gagni ;0)

P.S. þessi enter takki er að fara svolítið í taugarnar á mér. Vonandi kemur þetta ágætlega út svona (uppsetningin á greininni).

“Öll ást er tímabundin”. Þetta er alveg satt. En þú ert ekki í “ást”, þú ert í sambandi. Sem betur fer þá hættir maður ekki að þroskast við það eitt að fara í samband. Því er eðlilegt að fólk breytist, og með því forsendurnar fyrir ástinni. Í sambandi hefur fólk áhrif á hvor annað, og þannig þroskast fólk oft saman. Ef það gerist þá mótast nýjar forsendur fyrir ástinni, og þar af leiðandi ný ást.

Ég held að í mörgum tilvikum þegar fólk skilur þá er verið að flýja ákveðið uppgjör. Ekki bara við makann heldur einnig við sjálfan sig. Þannig er líklegt að þegar maður fer í næstu sambúð þá gerir maður ekki sömu vitleysurnar, enda hefur maður lært af þeim. Væri þá ekki eins gott að leysa úr þeim í núverandi sambandi? Þú segir að þið séuð vinir og það sé væntumþykja. Vantar bara blossana.

Það er alveg rétt að fólk á ekki að vera óhamingjusamt í sambúð, eða hanga saman vegna barnana. Það á bara ekki heldur að leggja aðskilnað frá foreldra, tvöfalt heimilisfang og allt þetta á börn bara vegna tímabundinna óánægju sem hægt væri að leysa. Þið tókuð að ykkur skuldbindingar. Standið við þær!

Líttu líka á hvað þið hafið atorkað. Ef þið eruð þetta vísitölufólk þá eru þið etv. komin á 5 ár í afborgunum á íbúð. Skilnaður núna og það er einungis tap á því sem hefur verið greitt.

Það sem ég er að reyna að taka saman með þessu er að það er auðvelda leiðin út að skilja. Þó þú þurfir ekki að sætta þig við ástleysi þá er mikið til vinnandi að vinna í núverandi sambandi og ekki skilja nema sem algört neyðarúrræði.

Hvað áttu að gera? Það er gamla tuggan: tala saman.

Áður en þú gerir það skaltu undirbúa jarðvegin. Þetta er eins og í viðskiptum að maður kemur aldrei óundirbúin að samningaborðinu. Ekki gleyma að þú hefur haft tíma til að undirbúa þig, en ekki er víst að hann geri sér grein fyrir vandanum. Nýttu þér það!

Ég verð að bæta því inn að ég las einhversstaðar að flestir skilnaðir eiga rót í deilum vegna verkaskiptingu og fjármála.

Við réttar aðstæður skaltu láta hann vita að þú viljir ræða ákveðin mál. Ekki nota “S” orðið: skilja. Frekar segðu honum frá óánægju þinni og hvað veldur henni. Gerðu honum grein fyrir væntumþykjunni og kærleikanum, en að eitthvað vanti.

Talaðu um að losna við “smámálin” úr sambandinu. Hvort ekki sé rétt að hafa verkaskiptingu. Að þú viljir ekki alla upp barn þar sem þú sért heimilisþræll. Komdu með grófa áætlun, t.d. hann ryksugi og skúri, gangi frá eftir mat og þess háttar. Hérna er ekki aðalatriðið að þíð vaskið jafn mikið upp, eða setjið bæði í 1 vél á viku, heldur að verkið sé unnið.

Ein hugmynd er að ákveða að eitt kvöld í viku sé hreingerningakvöld. Þá er byrjað um 18:00 og allt klárað. Pantið pizzu eða borðið létt. Þá er helgin alveg laus undir annað og skemmtilegra.

Talaðu líka um fjármálin. Þið viljið hafa þau á hreinu.

Talaðu líka um að fá ráðgjöf. Farið í fjölskylduráðgjöf. Kostar ekkert á við það sem þið tapið ef þið skiljið.

Gerðu honum grein fyrir að þú sért ekki að leita af tímabundinni lausn, og hann geti sýnt vilja sinn með því að vinna með þér í þessu. Hlustaðu á hann og taktu mark á því sem hann segir. Þetta er ekki einhliða.

Setjið tíma á þetta. Reynið skiptinguna, átakið í fjármálum og allt þetta í 2 mánuði. Setjist niður að þeim tíma loknum og skoðið árangurinn. Hafi hann ekkert gert eða lítið reynt, þá er komin tími á að skoða skilnað.

Ég get lofað þér því að þegar þið farið að vinna saman þá kemur blossinn.

Hæj… ég er að lenda í svipuðu, við rífumst yfir hlutum sem skipta engu máli! Hitinn á milli okkar er að ná frostmarki, vinskapurinn að hverfa:S Við erum búin að ræða saman mikið um þetta. En byrjum alltaf að pirrast útí hvort annað. Ég vil endilega fá svar hvað er best að gera í þessu ? Hætta saman er eillega bara það sama og að gefast upp og labba í burtu frá vandamálinu :S