Vonandi finnur þú tíma til að lesa þetta!

Jæja, ég er stödd erlendis og verð ég í nokkrar vikur í viðbót. Ég kynntist gaur hérna sem er að vinna hér og fer um svipað leyti og ég. Við hittumst reglulega (og ef við hittumst ekki hringjum við bara til að segja hæ), spjöllum um allt og ekkert og lifum ólýsanlegu kynlífi. Óendanlega gaman áð eyða tíma með honum. Án alls gríns hef ég aldrei kynnst neinum sem kemst með tærnar þar sem hann er með hælana. Ekki nóg með að hann sé svona frábærlega skemmtilegur, guðdómlegur bólfélagi og æðislegur vinur þá er hann líka gullfallegur. Vissi ekki að nokkur manneskja gæti verið svona fullkomlega sköpuð og fengið 100% af öllum kostum sem til eru.

Venjulega hef ég passað mig á að verða ekki hrifin of fljótt, set upp varnarvegg til að passa að ég særist ekki og ‘hef hemil’ á tilfinningum mínum. Núna þegar ég veit að ég á eftir að vera án hans, þegar ég veit að það er ekkert við því hægt að gera og þegar ég veit að ég á eftir að vera ólýsanlega sár þegar við kveðjumst get ég ekki hætt að falla fyrir honum. Í hvert sinn sem ég hitti hann, í hvert sinn sem ég hugsa um hann, með hverri mínútu sem líður fell ég meir og meir og sama hvað ég reyni get ég ekki hætt. Týpískt!

Nú þegar er ég byrjuð að kvíða fyrir því að kveðja hann. Hvað getur maður sagt? “Gerðu það, afhverju flyturu ekki til Íslands? Við getum leigt íbúð, keypt okkur bíl, fengið okkur hund og eignast barn. Lífið verður fullkomið!”. Í hvaða draumaheim bý ég eiginlega? Ég er ekki orðin 19 ára og sé nú ekki fyrir mér hvernig það mundi ganga upp. Auðvitað er það draumurinn, að vera með honum að eilífu, en einsog ég spyr, í hvaða draumaheim bý ég eiginlega og hvernig í ósköpunum vakna ég?

Ég efa stórlega að hann sé jafn hrifinn af mér og ég er af honum enda höfum við ekki þekkst lengi. Auðvitað er hann klárari en ég og er með einhverja vörn í gangi svo hann verði nú ekki of hrifinn af mér. Hvernig er annað hægt? Við förum bæði héðan til sitthvors landsins! Hvernig er hægt að leyfa sér að finna fyrir svona tilfinningum? Mikilvægasta spurningin, hvernig gat ég verið svona heimsk, að leyfa þessu að gerast!

Ég vildi óska þess að þetta væri draumur og að ég mundi vakna fljótlega, því þetta á eftir að enda sem martröð.

Hefur einhver hér lent í einhverju svipuðu? Lent í því að finna manneskju sem fullkomnar ykkur svona en leiðir ykkar skiljast. Ég er búin að finna mann sem geymir lykilinn að hjarta mínu. Sama hvað ég streitist á móti þá get ég ekkert við því gert.

Það hefur nú enginn sagt við mig að lífið væri auðvelt, en mér datt ekki í hug að það væri svona hærðilega erfitt!

Hvernig heldur maður áfram eftir að hafa skilið við svona gullmola? Aldrei hefði ég getað ímyndað mér að væri til svona fullkomin manneskja, og ég get ekki ímyndað mér að ég finni aðra jafn góða!

Ég er gjörsamlega týnd. Veit ekkert í hvorn fótinn ég á að stíga.

Hvernig kemst ég heil útúr þessu?

Hjálp.