Það er gríðarlega erfitt að takast á við ástarsöknuð, hún nístir mann beint í hjartað og tíminn, fjölskyldan og vinirnir eru það eina sem hjálpa manni. Skil ekki ástæðu hans að vilja hætta saman, en þú verður að fá að vita hana.

phew…

Ég lenti í næstum eins dæmi fyrir utan að ég var búinn að vera í sambandi með minni kærustu í c.a. 2.5 ár og þetta kom mér algerlega á óvart. Hún hafði bara ekki lengur eins sterkar tilfinningar til mín og áður.

Ég var gjörsamlega ónýtur enda, þrátt fyrir vandamál, datt mér aldrei í hug að sambandið væri orðið svona slæmt í hennar huga. Ég gerði það sama og þú, reyndi að fá hana aftur, eftir 5 daga af verstu tilfinningu sem ég hef upplifað.

Ég gat ekki sofið, borðað, unnið, eða neitt. Hún hafði engan áhuga á að reyna aftur á sambandið útaf svipuðum ástæðum og í þínu tilfelli. Ég er enn frekar ónýtur og ég á erfitt með að sætta mig við þetta enn sem komið er en þetta lagast dag frá degi.

Ég mæli bara með því að hanga mikið með vinum og fjölskyldu og ekki eyða tíma í að hugsa um hann eða neitt tengt honum enda mun það bara lengja ástarsorgina. Þú getur líka verið viss um það að þú munir finna einhvern annan sem kann að meta þig betur.

ó já. þetta þekki ég nánast of vel. Það er að verða ár síðan ég lenti í svipuðu. Kærasti minn til nokkurra mánaða hætti með mér að mér fannst uppúr þurru. ég hef ekki enn náð að skilja ástæðuna og hugsa að ég geri það aldrei. Ég hef ekki enn náð mér að fullu… en ég er komin langt á leið með það :) Ég veit að þetta hljómar eins og gömul klisja…en það eina sem læknar brostið hjarta er tíminn. Og af fenginni reynslu ráðlegg ég þér að forðast öll leiðindi við hann… það gerir hlutina helmingi erfiðari.

Baráttukveðju

Ég hef líka lent í þessu..

Ég var með stelpu í 1 og 1/2 ár og svo einn daginn þá er mér bara hent í ruslið ..

Mjööög erfitt.

Ástarsorg er erfið.

Svona er lífið.

Kannast við tilfinninguna en ólíkt þínu tilfelli var það bara vinur við vorum ekki saman. Við vorum bestu vinir í ár og svo kom skellurinn sem varð til þess að ég hætti að borða, tala, sofa, lægja, brosa og umgangast fólk nema tilneydd. Sem sagt fara í skólann og út í búð var það sem ég gerði sem varð til þess að ég hitti fólk, en þetta gerði ég bara af gömlum vana og vegna þess að ég þurfti að fara út í búð annar væri ekki til nauðsinja vörur. Ég lokaði á alla sem voru í lífi mínu fyrir utan fjölskyldu mína og ör fáar vinkonur. Þetta var eins og að lifa í marthröð í þrjár vikur samfleitt en svo fór þetta aðeins að skána, ekki mikið bara ponku oggulítið. Þessi vinur minn var bestasti besti vinur minn og þegar maður á svoleiðis vini þá er sá vinur hinn helmingurinn af þér svo að ég var þaðrna búin að missa helmingin af sjálfri mér allt í einu. Svo voru allir að segja mér að þetta væri allt í lagi, ég væri betur sett án hans og að ég ætti aðra vini. Bull og vitleysa hugsaði ég vegna þess að ég vissi vel að mér leið betur þegar hann var vinur minn heldur þegar við vorum ekki vinir. Ég vissi vel að ég átti aðra vini en þeir voru ekki hann. Það var bara hann eða ekkert fannst mér. Ég var líka alveg viss um að allir hinir færu núna fyrst að hann var farinn. En svo líða mánuðurnir hægt og bítandi og sambandið versnar á milli okkar sem var ekki gott. En svo koma jólin með þar til gerðu fríi og þegar við komum aftur í skólan er eins og eitthvað hafi gerst. Samband okkar varð betra og betra með hverjum deginum sem leið en ég var ekki viss hvort ég ætti að treysta honum strax eða bara sleppa því? Núna í maí ákvað ég bara að senda honum e-mail, þar sem ég bý úti á landi en hann í Reykjavík, ég sagði honum bara nákvæmlega það sem ég var að hugsa, hvernig mér leið og allt sem mér datt í hug. Ég fékk svar frá honum og það var bara frábært að lesa það vegna þess að hann var á sömu hillu og ég. Og viti menn við erum aftur ornir mjög góðir vinir og ég veit að ég get treyst honum í einu og öllu. Ef eitthvað er þá varð þessi hræðilegi tími bara til þess að styrkja mig hversu fáránlegt sem það kann að hljóma. Núna í dag er ég mjög fegin að ég hennti honum ekki frá mér því að án hans er líf mitt ekki eins skemmtilegt og alls ekki eins gott.

Ég vona bara að þú eigir eftir að endur heimta hann aftur eins og ég gerði. Það kann að taka marga mánuði og vera erfit en þegar það er búið sér maður að það er erfiðisins virði ;o)

lenti í svipuðu líka einu sinni strákurinn sem ég elskaði bjó allof langt í burtu og við hættum alltaf að tala minna og minna við hvort annað og endaði með að hann byrjaði með annari stelpu en ég verð að sætta mig við þetta og auðvitað líður mér ekkert super vel en ég er að reini að vera glöð útaf hann er byrjaður með stelpu sem býr líklega nær og honum líður vel… :)

Þetta er mjög einfalt gott fólk. Ef manneskja er ástfangin af þér, þá getur sú manneskja ekki bara alltí einu slökkt á tilfinningum sínum. Ef einhver hættir með þér ‘út í bláinn’ þá er tvennt um að ræða:

1. Manneskjan hefur aldrei verið ástfangin af þér.
2. Manneskjan hefur smátt og smátt hætt að vera ástfangin af þér.

Tökum fyrsta dæmið fyrir. Þarna erum við að ræða um mjög óvissa manneskju, líklegast með lágt sjálfsálit. Hana vantar kærustu/a út af einhverri sérstakri ástæðu, t.d. langar bara að fá steady kynlíf, eða vantar umhyggju, eða er að ganga í gegnum erfitt tímabil og vantar einhvern til að styðja sig. Í mörgum tilfellum heldur manneskjan að hún sé ástfangin, en undir liggur einhver önnur þörf. Í þessu dæmi getur manneskja bara vaknað einn daginn og hugsað ‘ég er ekkert ástfangin’. Þ.e. þörfin hefur verið uppfyllt.

Seinna dæmið er verra, en það bendir til þess að eitthvað hafi verið að í sambandinu, eitthvað varð valdur að því að raunveruleg ást rann út í súginn. Samskiptaleysi, óþolandi vani, eða rifrildi geta orðið til þess að ást hverfi og það gerist á löngum tíma. Ef maður lendir í þessu dæmi og sér ekki fyrirfram að manneskjan ætli að hætta með sér, þá ætti maður að líta aðeins í eigin barm.

Þannig að mér finnst að maður ætti að reyna að komast að því frá hinni manneskjunni hvort það hafi verið einhver sérstök ástæða fyrir því að þið hættuð saman. Ef það finnst, þá getiði rætt það og reynt að bæta. Ef manneskjan hefur einhverjar tilfinningar ennþá þá mun hún vilja reyna. Hins vegar, ef manneskja getur ekki bent á einhver atriði sem urðu valdur að slitunum, þá er líklegt að hún falli í fyrri flokkinn, hafi aldrei verið ástfangin í raun. Ást hverfur ekki að ástæðulausu.

Þetta sökkar já, en svona er lífið.

Það sem drepur þig ekki gerir þig sterkari.

Elsku snúllan mín! Það er ömurlegt að ganga í gegnum ástarsorg en þetta er hlutur sem ansi margir ganga í gegnum. Þetta er óskaplega erfitt fyrst en maður sleikir sárin og vittu til, það er alltaf eitthvað gott sem kemur fyrir mann eftir að hafa gengið í gegnum erfiðleika! Eins erfitt og þetta á eftir að vera fyrir þig næstu daga/vikur/mánuði, þá áttu án efa eftir að horfa til baka einn daginn og sjá að það var kanski bara fyrir bestu að þetta endaði hjá þér og þessum strák…

lífið er bara svona ógeðslega ósanngjarnt stundum og maður veit ekki hvað maður vill þótt maður telur sig vita það.Gerðu hann bara afbrigðissamann :þ það er ekki góð hugmynnd en virkar stundum.

Ég veit ekki hvað þú ert gömul en treystu mér… þetta er ekki í síðasta sinn sem þetta á eftir að gerast… lífið er svona, erfitt, sársaukafullt og fullt af vonbrigðum en ef maður þraukar þá á endanum finnur maður réttu manneskjuna og þá finnst manni allt hitt hafa verið þess virði… :)

Treystu á nokkra hluti.

Ástin mun finna þig aftur, kanski með annað andlit, en hún mun örugglega finna þig.

Oftast þegar að svona gerist án þess að það sé einhver ástæða fyrir því að mótaðilinn verði þér afhuga,, þá hefur eitthvað breyst í hinum aðilanum.
Það er eitthvað sem að þú gast ekkert að gert.
Og það hefurí raun minst með þig að gera.

Fyrsta ástarsorgin er sú erfiðasta.
Þetta kemur líklegast fyrir aftur,, og þá hefur þú lært af þessari reynslu.


Treystu því að þú getur tekist á við þetta.
Þetta er ekki eitthvað sem að getur brotið þig.
Það er í lagi að þér líði illa.
En ekki leifa þessu að koma af stað efasemdum um sjálfa þig.

Ef að þú trúir á þinn eigin styrk.
Og treystir á það að lærdómurinn sem að þú lærir af þessu sé sársaukans virði, þá verður þetta als ekki jafn erfitt.

Vertu mikið með vinum þínum, og gerðu það sem að lætur þér líða vel.

Kveðja
Namo

ég tek lík fullkomnelga undir það sem Freysi sagði.