Frásögin sem ég ætlaði að seigja frá tengist þessu öllu á vissan hátt. Fyrir um ári síðan (desember 1999) var ég eitt hvöld að tala við stelpu á þennan hátt á ircinu. ég va búinn að tala við hana í um það bil 4 tíma þarna ég gegnum netið, en þá loks spurði hún mig hvort hún mætti ekki bara hringja því hún væri orðin pínu þreitt á lyklaborðinu. Ég játaði því og gaf upp númerið mitt. Vikan leið og ég talaði eingaungu við hana í síma, en bara með því fann ég að mér fór að þikja frekar væntu um hana en hafði aldrei séð hana. Mér leið hreint út ekki sem best út af þessu svo ég grát bað hana um að hitta mig. Það kom að því, ég beuð henni í bíó milli jóla og nýárs. Ég bóksaflega féll fyrir henni. Ég veit að það hafði kanski stóran þátt í hvað ég var búinn að tala mikið við hana, en það skipti ekki máli á því augnabliki. Ég vissi hreint ekki hvernig ég átti að haga mér, labba, sitja og ekki neitt. Ég varð virkilega hræddur, hræddur við einhvað sem ég vissi ekki hvað var. Brátt sem betur fer kláraðist mindin og ég kvaddi. Við töluðum saman í nokra daga á eftir (þ.e.a.s. til 31.des) og var ellt í góðu með það, en ég komst að því þá að hún hafi lítinn sem engan áhuga á mér, fanst ég skemmtilegur og allt það, en eins og hún sagi:“minn smekkur er bara einhvernvegin öðruvísi.” Ég veit að ég gerði kanski ekki rétt… ég áhað að hætta að tala við hana og hugsa um hana.
Núna er ég búinn að vera með sömu stelpuni og ég byrjaði með 5 dögum eftir þetta sundur og saman í heillt ár…. og erum við hætt þessu sundur, við erum og ætlum okkur að vera saman núna. Ástæðan fyrir því að ég vildi seigja þessa sögu er sú að ég tel ircið vera hættulegt að þessu leitinu til… það getur sært allsvakalega. Ég er ekki sár núna, en ég var það.
Kveðja
Zeron
———————————————–