ef maður er feiminn, er það yfirleitt vegna þess að maður er ljótur. Er samt btw ekki að segja að ég sé ekki feiminn =D

Nei feimni hefur ekkert med útlit ad gera heldur hvenrig madur lítur á sjálfan sig. Tad eru til mikid af fólki sem er alveg brádmyndarlegt og er samt feimid tad hlítur bara vera eins og ég alltaf tegar ég hitti einhvern sjúklega sætan gaur tá er ég alltaf einhver klaufi og mar er bara ad passa sig á ad brosa bara og tegja og helst ekki hreifa sig hehe

Maður er feimin ef maður er með litíð sjálfsálit og lítið sjálfstraust.
Fólk þarf að byggja sitt sjálfstraust upp og ef þú ert yngri en 25 ára þá er svo allt í lagi að vera feiminn því það tekur sinn tíma að byggja sjálfan sig upp.
Oft í skólum “Á árum þegar maður er að þroskast og byrja byggja upp sjálfstraust” þá getur komið fyrir að fólk uppnefni mann útaf engri ástæðu sem auðvitað skemmir sjálfstraustið.
En það á allt eftir að byggjast upp.
Tekur bara sinn tíma.

Ég er geggjað feimin…og hef alltaf verið…það er reyndar búið að lagast aðeins seinustu ár…mar var mest feiminn sona í baddnaskóla og gaggó…en mér finnst allaveg mjög erfitt að hættað vera feimin…ég meina ef einhver talar við mig t.d. kennari eða eikkað að þá bara roðna ég niðrí tær…get t.d. ekki talað fyrir framan allan bekkinn þá bara verð ég mest stressuð að það er ekki einusinni fyndið:(

Ég er dálítið feiminn og þá aðallega við stelpur, ég bara veit aldrei hvað ég á að segja. Og líka er ég ekkert sérlega laginn við að halda uppi samræðum það getur verið hluti af þessu vandamáli.

Még fynst ég vera rosalega feiminn, en um daginn þá kom kona til mín og spurði hvort við ætluðum ekki að gera eitthvað fyndið á frönskum dögum (Ég og vinur minn) við sögðum jújú, þá sagði hún að það, okkur vantar nefnilega ófeimið fólk og þá datt mér ykkur í hug.

Samt fynst mér ég einn feimnasti maður í heimi.

Még fynst ég vera rosalega feiminn, en um daginn þá kom kona til mín og spurði hvort við ætluðum ekki að gera eitthvað fyndið á frönskum dögum (Ég og vinur minn) við sögðum jújú, þá sagði hún að það, okkur vantar nefnilega ófeimið fólk og þá datt mér ykkur í hug.

Samt fynst mér ég einn feimnasti maður í heimi.

Ég er rosalega feimin persóna en málið er að ég er bara feimin við ókunnuga en ekki fólkið sem mér þykir vænt um (get verið ógeðslega leiðileg við þau) t.d. þegar ég var að segja upp vinnunni minn, hafði ég það ekki í mér að hringja í yfirmanninn en að lokum gerði ég það og það endaði með því að ég fór að gráta því hann var að öskra á mig í símann, og af því hann var ekki manneskja sem ég tala gat ég ekki verið dónaleg á móti. Þetta er óþolandi að geta ekki svarað fyrir sig en ég vona að ég geti komist yfir þetta úffff.

Feimni er ekki afsakanleg og er ekki eðlileg hjá neinum. Þetta er mannskemmandi hlutur frá helvíti, ég ætti að vita það, ég hef glímt við þennan djöful. Þetta er fjötrar sem binda mann niður og stoppar mann frá því að njóta lífsins.

Feimni er hræðsla og ekkert annað. Hræðsla við heiminn er aldrei jákvæð og stoppar mann bara. Afhverju að vera feimin ef það þjónar ekki neinum tilgangi.

Ef maður hættir við hlut af feimni er maður að drepa tækifæri sem gæti endurgoldist margfalt, pælið í því að missa af stelpunni sem ef þið hefðuð kynnst hefðuð þið orðið ástfanginn af og átt æðislegt líf með.

Ef maður tekur ekki áhættur græðir maður ekki neitt. Auðvita er auðveldara að særa mann ef maður lokar sig ekki inní bólgstuðu herbergi það sem eftir er ævinnar en kallast það líf. Ég vill frekar fara þangað út, njóta lífsins, vera særður í leiðinni en allaveganna lifa lífinu.

ég er ekki alveg viss hvernig á á að koma orðum að þessu en mig vantar alvarlega hjálp og datt í hug að þetta væri jafnvel staðurinn til að leita eftir hjálp á. ég er einmitt alveg sjúklega feimin við gaura sem mér líst vel á. og það er alvarlega að há mér nuna. það er strákur sem ég kynntist á djamminu. ég og vinkona min hittum hann og vin hans á uppáhaldsstaðnum okkar fyrir 3 vikum síðan. við spjölluðum út i eitt og urðum vinir sem er fint nema að ég dregst að þessum strák og allt i einu get ég ekki talað við hann. þeir voru með okkur alla seinustu helgi og voða gaman og eru að fara með okkur í tivoli á morgun. en þetta er bara ekkert að virka. um leið og ég var komin í glas um helgina var ég farin að koma nær honum og þá tók hann utan um og svoleiðis og hann segist vera hrifinn af mér en það skeður ekkert. hann virðist vera jafnhræddur og ég. mákið er hvað get ég gert til að yfirvinna þetta? ég er ekki typan í að hoppa á gaurinn og slefa upp í hann en ég vil gjarnan geta talað við hann eins og fyrst þegar við hittumst og jafnvel meira. smá ráðleggingar eru vel þegnar.
þökk
tabriz

sko ég er eigninlega ekkert feimin við fólk en ég roðna alveg hrikalega stundum.. eins og þegar ég var í grunnskóla þá gat ég elli lesið upp ritgerð án þess að roðna, pælið í því ég er búin að vera með þessum krökkun í 10 ár í skóla og er ekkert feimin að tala við þau, en ég get ekki staðið fyrir framan þau og lesið.. hjálp!!!?????

Eins og talað út úr mínu hjarta!!

Það er til eitt orð yfir þetta: FÉLAGSFÆLNI! Þetta er ekki aumingjaskapur og ræfilsháttur… þetta er viðurkenndur sjúkdómur! Farið bara inn á doktor.is og leitið að “félagsfælni”. Þar er fínn pistill sem segir allt sem segja þarf… þar geti þið dæmt um hvort þið eruð “bara” feimin eða eitthvað aðeins meira!

Geturu sagt mér hvernig þú fórst að því að losna við feimnina að tala fyrir framan fullt af fólki..
Ég á einmitt gott með að tala við stráka og allt það en EKKI að lesa ritgerð eða eitthvað álíka fyrir framan fullt af krökkum!!

Ég held að upptök feimninar sé í bernskunni. Maður gerir eitthvað eða lendir í einhverju sem krakki, fólk hlær að manni og þar með er maður orðin(n) feiminn fyrir lífstíð…eða þar til að eitthvað er gert í málunum. Ég lennti í þessu ca. 5-6 ára, man ekki alveg hve gömul ég var. Það var fullt af gestum, og einhver spurði mig af einhverju og það sem ég sagði vakti hlátur allra. Málið er bara að þetta átti ekki að vera fyndið, og fór alveg með mína barnssál. Eftir þetta forðaðist ég að tala við gesti, en var þó alltaf pínd til að heilsa gestunum! “Svona heilsaðu nú gestunum” og maður stóð bara og roðnaði og beið eftir að allir myndu bara hlæja að manni! Yfirleitt ´hélt ég mig bara utandyra þar til að ég var viss um að gestirnir voru farnir! En svo þegar ég varð eldri,sá ég að þetta gengi ekki svona….alltaf roðnandi og stamandi! Ég fór að taka þátt í leiklist, syngja með kór og reyna að efla sjálfstraustið. Það hefur gengið alveg ljómandi vel en er samt alltaf viðfangsefni. En maður þroskast og styrkist með hverjum deginum :) Þótt maður detti þá er bara að standa upp og halda áfram. Gangi ykkur öllum vel :)

Ég hef aldrei verið feimin við neinna stelpu eða einhverja sem ég hef verið að umgángast nema við eina stelpu sem ég er allan veganað búinn að þekkja í 1 og hálft ár en ég er enþá feimin við hana þetta hefur aldrei gerst áður.Næst þegar ég mun hitta hana þá ælta ég mér bara að vera ég sjálfur og láta á það reyna held ég nú bara. :D

ég er líka alveg rosalega feiminn,,ég var búinn að vera 10 ár með bekknum mínum á íslandi og ég var eiginlega aldrei feiminn,en svo flutti ´æeg til danmerkur og er nú búinn að vera þar í 1 ár,en ég þori oftast ekki að segja neitt legnur út af því að ég er svo hræddur um að aðrir hlæji að því þegar út af því að það var vitlaus danka hjá mér, eða það eð þau hlæji þá ekki að brandara eða eitthvað, en samt sem, áður er ég í þeim hóp með skemmtilegustu krökkunum þótt ég skil ekki afhverju, ég mundi þakka ef að eitthver gæti gefið mér gott ráð.

Ég er ekki feimin við ókunnugt fólk en ég er með mestu fullkomunar áráttu í heimi!Ég get sagt nokkur dæmi..Ég get ekki farið út með ruslið vitandi að einhverji sætur strákur gæti séð mig,ef ég er í hópi þá tek ég vinkonu mína út og spyr hana hvort að það sé eitthvað aftan á mér eða hvort að málningin sé ekki örugglega á réttum stað(ef að ég sé máluð sem er ekki oft ég er með svo dokk augnhár)Ég get ekki farið til dyra á morgnana eða á kvöldin í náttfötum(eða á morgnana með úfið hár)Ef ég er í smáranum að fá mér að borða þá verð ég að vera út í horni því að ég vill ekki að einhver sjái að það sé kannski matur á mér.Ef ég kaupi mér nammi í sjoppu þá verð ég að bíða með að borða það til að ég komi heim því að engin má ´já að ég (ég er nammi sjúk en frekar grönn)sé að borða nammi því að þá heldur fólk að ég sé með anorexiu að ég borði nammi og æli því svo…Ég gæti skrifaði svona heillengi en sko hjálp hjálp ég vil ekki vera svona….En sona er ég og ég veit að strákar fila þetta ekki en ég er með 100% áhuga á þeim ;O)