Ertu viss um að þetta sé “Ætlarðu að vera lengi, ég nenni ekki að hugsa um þessa krakka” en ekki “Ætlarðu að vera lengi, ég mun sakna þín”?

Ef að hann kannast ekki við málið getur það varla staðið í honum, er það? Ertu ekki bara að gera úlfalda úr mýflugu ;) Ég mundi nú hreinlega bara prufa sambúð, þú gerir börnunum þínum engan greiða með svona rosalegri varkárni og endar bara ein og óhamingjusöm, það er engum gerður greiði með því! Prufaðu bara að láta hann taka ábyrgð, farðu út barnlaus og hann gæti komið á óvart og staðið sig.

Kv. EstHe

Mér finnst þú alls ekki vera of kröfuhörð á þetta, ef hann ætlar að vera með þér þá verður hann að vilja allan pakkann og vera tilbúinn fyrir hann.

Ég veit svosem ekki hvaða ráðleggingar ég get gefið, þú gætir kannski reynt að biðja hann meira um að passa. Þá er bara spurningin hversu mikið þú sért tilbúin til þess. Ef þú treystir honum ekki til þess þá er væntanlega lítill séns á að þetta þróist mikið lengra.

Ef þú ert bara búin að biðja hann að passa 2-3 á 2 árum þá finnst mér að þú eigir að gefa honum tækifæri á að komast inn í það líf sem fylgir að eiga börn og biðja hann oftar, þá held ég að þú fáir úr því skorið hvort hann sé maður í þetta eða ekki.

Þú verður eiginlega að spyrja hann en það gæti verið að hann væri bara óöruggur að vera með börnunum. Hann býr ekki þarna þannig að hann hefur væntanlega ekki þurft að umgangast þau neitt nema þú sért á staðnum og það gæti verið að hann kunni bara ekkert á börn eða líka að hann sé hræddur um að þau verði erfið við hann.

Það er oft erfitt fyrir menn að vera í sambandi með konu sem á börn. Börnin eru alltaf númer 1 og þau geta verið afbrýðisöm og reynt á sambandið með því að láta hann vita að hann sé ekki pabbi þeirra og ráði ekkert yfir þeim.

Hins vegar er líklegast að ef þið byggjuð saman, þá myndi hann venjast þeim og læra á þau og líklega yrði það ekkert vandamál. Hins vegar er erfitt að finna það út nema þið flytjið saman. Ekki nema þú farir að kenna honum á börnin smám saman og láta hann gera eitthvað með þeim, jafnvel þó þú sért á staðnum að þú skiptir þér þá ekki af.

verð nú að segja soldið!
Hugsaðu kona…. hvernig í veröldinni ætlastu til að maður taki 2 börn sem honum gersamlega ókunnur maður á með þér og hann elski þau eins og þig (sem sín eigin).
Ég hef þá kenningu að það sé ekki hægt. Möguleiki að reyna en í guðannabænum ekki ætlast til þess skylirðislaust, þetta eru þín börn ekki hans.
Ef þú finnur þennan mann sem þig langar í , sem elskar börnin þín sem sín eigin. Þá er hann one ina billion.. eða lygari.

Hitt er annað mál að eftir 2 ár í “sambandi” þá ætti nú kallinn að vera kominn inn og farinn að skreppa í bíó með krökkunum finnst mér.

Þetta hljómar nú alveg eins og gull af manni, en þar sem ég þekki hann ekki veit ég náttúrulega ekkert um það.

kannski er þetta bara eitthvað sem þú þarft að “ýta” honum út í. En ég held þú sért að gera of mikið úr viðbrögðum hans. Þú segir að hann vilji búa með þér, ég held að það sé gott hint um að hann frekar þori ekki en vilji ekki umgangast börn þín.

ertu að gera ráð firi að hann mindi segja ættlarðu að vera lengi eða hefur hann sagth það og ert þú þá ekki að mistúlka hann eitthvað?

Er ekki komin tími á að hann flitji til þín (eða öfugth) og það að þú látir reina á það hvort að hann geti passað börnin með því að einfaldlega treista honum firir því að passa þau?

Ja og svo er hér smá ábending hann og örugglega nánast allir aðrir kk eiga ervitt með að passa krakka sem þeir þekkja ekki, sjálfur er ég ekkert mikið firir að passa krakka sem ég ekki þekki.


ps. sökka í stafsett svo ekki fara að áreita mig firir það.

Fyrir ekki löngu síðan væri ég sko ekki til í að vera með stelpu sem ætti barn eða börn, en í dag skiptir það mig ekki máli (ég er nú bara rétt rúmlega 20).

Ég er elstur af mörgum systkinum og hef oft þurft að passa þau. Ég gæti verið pabbi þeirra þriggja yngstu. Þau kalla mig messja oft pabba ;)
En málið er auðvitað að ég er skilnaðarbarn og mamma og pabbi eiga sína fjölskyldu án hvors annars (fyrir utan mig og bróa) og þegar ég er beðinn um að passa (hvort sem það er hjá mömmu eða pabba) þá reyni ég auðvitað að gera mitt besta.
Málið er bara að þrátt fyrir að þetta séu systkini mín, þá finnst mér ekkert gríðarlega gaman að vera einn og passa þau ;)
Það þýðir samt ekki að ég elski ekki þessi börn útaf lífinu og myndi ekki hika við að láta mitt líf ef það bjargaði þeirra.

Skiliru hvað ég á við? Þetta er auðvitað ekkert eins og í þínu tilviki en ég er að tala út frá mér og blanda því við þína reynslu.

Svo hef ég líka verið í því hlutverki að vera “barnið”, þ.a.e.s. mamma að ná sér í gaura. Þeir voru nú reyndar bara tveir og giftist síðar öðrum og er gift honum í dag.
Það var einhver að tala um að hann væri að gefast upp á sambandi við konu því dóttir hennar væri svo óþæg þegar hann væri hjá henni. Ég var þessi óþekki krakki einu sinni.

Ástæðan fyrir þessari hegðun minni var líklega óöryggi og umhyggja fyrir mömmu, hún var þarna með einhverjum sem ég þekkti ekki mikið og gæti verið raðmorðingi og nauðgari. Hann væri hugsanlega að koma inn á heimilið mitt og taka stjórnina.
Þetta er bara óöryggi hjá barninu gagnvart manninum.

Það getur verið að maðurinn þinn Nata, skynji einhvers konar óöryggi í líkingu við þetta frá börnunum þínum og líði kannski ekkert gríðarlega vel í kringum þau.

Málið er að fyrir börn (tala af reynslu) að venjast “nýjum” manni á heimilinu tekur MJÖG langan tíma. Sérstaklega þar sem hann býr ekki hjá þér. Svo þarf hann líka að venjast börnunum þínum. Þ.a.e.s. vera gjörsamlega hann sjálfur gagnvart þeim og öfugt.

Ég hugsa að þetta sé eitthvað sem myndi lagast ef þið mynduð búa saman. Ég hugsa að þetta lagist.

Vona að þú skiljir eitthvað hvað ég er að fara. Ef ekki, þá skal ég reyna að útskýra mál mitt betur ef þú óskar þess eitthvað

Kv.
Bee

Ég held ad þetta sé alls ekki spurning um að hann sé ekki “barnakall”..ég held bara að hann sé óöruggur í þessu föðurhlutverki og ef hann myndi umgangast þig og börnin þín meira..það er að segja ef þið mynduð endanlega flytja inn saman..þá myndi hann örugglega átta sig á endanum og elska börnin eins og þau væru hans..og ef ekki, þá myndi ég gleyma honum!!! ;)

Talaðu við hann og spurðu hann hvað hann vill út úr þessu sambandi. Eftir tvö ár og börn í spilinu ætti hann að vera búin að gera sér einhverja skoðun á því hvað hann ætlar að gera með framtíðina. Ef að hlutirnir eru ekki ræddir almennilega kemur alltaf upp einhver misskilningur þar sem að fólk ákveður hvað hinn aðilinn er að hugsa og bregst þá oft rangt við í kjölfarið. Hvað varðar barnapössunina… kannski er hann bara óöruggur og treystir sér ekki alveg í það að vera einn með þau of lengi… heldur að hann geri eitthvað vitlaust. Hann hefur kannski enga reynslu nema frá þínum börnum af barnapössun og alvöru samskiptum við börn. Tala saman án þess að vera með neina pressu… bara ræða hlutina.

Mér finnst það að vera kröfuharður nú vera meiri kostur en galli og ekki vera á nein hátt neikvætt, sérstaklega í þessu samhengi.
Kröfuhörð? Já, og það er gott hjá þér. Ætlast til of mikils (frekja)? Engan veginn.

sko eg veit ekki alveg hvad sem madur a ad segja reyndu nu lika ad hafa samband vid barnfodurinn hann getur passad bornin lika og hann a thad skilid finnst mer allavega gl