ég kemst ekki yfir mína ást, no way, ég sit hérna í kveld að gráta og horfa á mynd af henni, sönn ást; ekki hægt að komast yfir hana, sorry hef engin ráð :(

Tíminn læknar öll sár, það er sko satt.

verður bara að finna eitthvað sem gerir þig sérstaka, og rækta það…. gleymdu öllu öðru, þangð til að það minnir á sig….. þegar það minnir á sig, þá skaltu gefa því gaum… þangað til… ræktaðu sjálfa þig [og egóið.....] þér mun líða vel eftir á….


kannski passa þig að verða ekki hrokafull ámeðan :)

Ég þekki þetta, og þetta er alveg ótrúlega erfitt. En það er satt að tíminn læknar öll sár. Það er eiginlega eina ráðið sem ég hef, láta tímann líða og þá fara tilfinningarnar að minnka smám saman. Passaðu bara að hugsa ekki “ég hefði átt að….” og þess háttar. Það gerir hlutina þúsund sinnum verri.
Vona að þér gangi vel
kveðja,
Isabel

Ég kannast við þessar tilfinningar.

Eina ráðið sem ég get gefið þér er að finna allt sem er jákvætt í lífinu, og einbeita þér að því. Vinir og fjölskylda, fara í bíó, út að skemmta sér, bara njóta lífsins.

Þetta tekur tíma, en þú jafnar þig á endanum. Þú mátt treysta því. Þú gleymir honum líklega aldrei, en sársaukinn hverfur, og þú getur notið minninganna…

Gangi þér sem best!

Kv.
Xibbi

Já já, þú getur auðvitað leyft þessu að fölna og drepast hægt og rólega. En það er ekkert voðalega spennandi, er það nokkuð? Og ef þetta er svona frábær gaur, á hann þá ekki betri örlög skilin en að þú gleymir honum? Átt þú ekki betra skilið? Frábært fólk er sjaldgæft (eðlilega), og við hin megum ekki gera okkur þann grikk að gleyma þeim.

Þú ættir því frekar að fara í hina áttina; stinga þér á bólakaf í söknuðinn og sársaukann. Njóta þess, velta þér uppúr því - já, jafnvel semja nokkrar (væmnar? Endilega!) sögur og þar frameftir götunum. Þegar þú ert síðan loksins komin á botninn, þá geturu farið upp aftur - sem einhver önnur og betri. Brjóta niður til að byggja upp og það allt. En umfram allt; ekki gleyma. Ekki “komast yfir” heldur frekar “inní og gegnum”, áfram en ekki upp - því það sem fer upp kemur niður aftur.

Nú, svo verðuru einfaldlega að verða þér út um meira sjálfstraust. Ef maður hefur ekki hæfilega mikið af því, ásamt sjálfsást og sjálfsáliti (sjálfsástin einna mikilvægust, sjálfsálitið er hins vegar (að sumra mati) síst nauðsynlegt) - þá er allt sem tekið er fyrir hendur eiginlega dæmt til að mistakast - ef ekki mistakast, þá a.m.k. ekki heppnast eins vel og annars. Ég hef ekki enn hitt þá manneskju sem hafði nokkurt tilkall, nokkra réttmæta kröfu til síns lélega sjálfsmats.

Og eins og einhver annar (önnur? Skiptir það nokkru máli?) sagði: “Hvað ef … ?” og “Afhverju ekki … ?” er eitthvað til að forðast; “Ef og hefði - bannorð!” Það sem hefði getað gerst skiptir alls engu máli; það eina sem skiptir máli er það sem gerðist, eina leiðin áfram er í gegnum það sem er, möguleikar halda manni kyrrum.

En get ég hjálpað? Nei. Það getur enginn hjálpað þér, því “að hjálpa” er “að gera fyrir” - en þú verður að gera þetta sjálf.

thortho: u said it all!!

Eitt sem ég vil benda á að ef þú átt erfitt með að láta þér líða vel (og ef þessi sjálfstraustskortur stafar eitthvað af líkamsástandinu [hvort sem það eigi við rök að styðjast eða ekki]) þá skaltu endilega fara út og hreyfa þig - fá útrás. Hef ekki enn hitt þá manneskju sem er ekki ánægð með sjálfa sig eftir að hafa labbað úti í 40 mínútur eða verið tæpan klukkutíma í ræktinni.

Og tíminn læknar öll sár!!!

ég held að þú viljir ekki mín ráð!

I've been there too :( Maður verður bara að þrauka… :(

Þetta er eitthvað sem að ég held að allir kannist svið, ástarsorg.
Það er ekki auðvelt að komast yfir hana en mestu máli skiptir að taka sér þann tíma sem að maður þarf. Það getur verið mislangur tími.
Það þýðir ekkert að hugsa : Hvað ef…??? Ef bara… Það hjálpar manni ekki neitt. Gerir bara illt verra ef eitthvað er.
Trúðu mér, þú átt eftir að finna ástina aftur. En til þess að þú getir það þá verðurðu að sleppa takinu á þessum strák. Slepptu því að hlusta á lögin sem að þið hlustuðuð á saman í einhvern tíma vegna þess að annars ertu bara að skapa þér þitt eigið sjálfskaparvíti og þú græðir ekkert á því.
Gangi þér sem allra best að vinna þig út úr þessu. Vertu sterk og trúðu á sjálfa þig.

Hæ, ég get rosalega lítið hjálpað en allavega þá vildi ég bara segja þér í kurteinsi að þú ert ekkert ein í þessum aðstæðum, sko vinkona mín hún lenti í svipuðu, ég meina sko´strákurinn sem hún er hrifinn af er gegt hrifinn af mér, en ég egt ekkert látið vaða því að hún verður svo fúl:(

Svo er ég líka geðveikt hrifinn af strák en hann er ekki hrifinn á móti held ég :(

Hef ekki trú á því að í heiminum sé bara til einn sem matchar við mann, og ef maður missir af honum þá verði lífið alveg ómögulegt. Hef góða trú á því að þú átt eftir að finna einhvern,sem er jafngóður ef ekki meira en það ?

Það hljóta allir að hafa lent í svipuðu,og ef ekki þá eiga þeir eftir að lenda í því. Að eiga góðar minningar um viðkomandi, er ekki slæmt,maður verður bara að passa að festast ekki í hugsunum um að maður hafi verið að missa af
“ the one and only” og eigi ekki eftir að hitta neinn líkan sem stenst samanburð.

Þú getur reynt að vinna hug hans, og ekki gefa hann upp á bátinn, ef þú virkilega getur ekki hugsað þér að vera án hans,þá er bara að berjast um hann, og taka því ef manni verður hafnað, en það gæti líka eitthvað ræst úr því ?

Höfnun,sem við öll verðum fyrir,er bara partur af lífinu. Verðum bara að læra að taka henni vel, en hún er alltaf mjög erfið, neita því ekki

Ætli þér líði ekki einna verst yfir því að hann skyldi aldrei fá að vita neitt af því að þú værir ástfangin af honum á meðan þú hafðir tækifærið! Fyrst að hann er happy með sinni kærustu þá er langbest fyrir þig að gleyma honum bara og helst hafa sem minnst eða ekkert samband við hann. Fjarlægja allt sem minnir þig á hann. Byrja uppá nýtt og prófa eitthvað nýtt og vera opnari svo að tækifærin hlaupi ekki frá þér!
kv. darn

Maður ræður ekki hvern maður elskar…..
Og getur ekkert gert að því sem er svo sárt ef maður er ekki elskaður á móti.
:(

Lola

…haltu áfram að elska hann, elskaðu hann sem vin þinn. Hann kemur aftur ef þú ert ekki súr út í hann.
Ef hann fattar ekki góðan vin þá er hann ekki þess virði :) hann fattar bíddu bara…

Hæj og takk fyrir öll svörin
ég hitti þennan strákí gær og han fór að tala um að við værum farin að hittast svo lítið og svona… og að við yrðum að fara að tala meira saman.. Hvað gat ég sagt .. ég jánkaði bara og kinkaði kolli en ég fann líka að ég gæti ekki verið bara vinkona hans.. ekki strax er með alltof mikið af tilfinnugm sem ég þarf að vinna úr og svona.. en núna er hann að spurja hvort að ég vilji ekki kíkja rúnt með honum og kærustunni og hann skýtur allar afsakanir mínar í kaf… hann er svoleiðis.. á ég að segja honum eitthvað ??

=/

Hæj og takk fyrir öll svörin
ég hitti þennan strákí gær og han fór að tala um að við værum farin að hittast svo lítið og svona… og að við yrðum að fara að tala meira saman.. Hvað gat ég sagt .. ég jánkaði bara og kinkaði kolli en ég fann líka að ég gæti ekki verið bara vinkona hans.. ekki strax er með alltof mikið af tilfinnugm sem ég þarf að vinna úr og svona.. en núna er hann að spurja hvort að ég vilji ekki kíkja rúnt með honum og kærustunni og hann skýtur allar afsakanir mínar í kaf… hann er svoleiðis.. á ég að segja honum eitthvað ??

=/

Ástin er á sama tíma æðislegasta tilfinning sem maður upplifar og sú hrottalegast sem hefur nokkurntíman náð taki á manni. Ég var í fyrsta sinn virkilega ástfanginn í mínu fyrra sambandi. Það var æðislegt og ástin var sem vímuefni. Það var að lokum ástin sem eyðilegði það samband og þótt að það var hræðilegt í lokin var það ástin sem læknaði það allt og þetta var æðislegt eða það náði maður að sannfæra sjálfan sig um eins og heróínssjúklingur sem hefur sett sig í skuldasúpu en sér ekki vandamálin sem hann er búinn að komast í sökum hvað vímann er æðisleg.

Endanum áttaði ég mig á þeim sorglega raunveruleika sem ég var búinn að mynda í kringum mig og varð að hífa mig upp úr vímunni og ég sleit sambandinu við fyrstu og einu ástina í mínu lífi. Ég er núna búinn að vera í sambandi í nálægt hálft ár og ég elska ekki kærustu mína en mér er mjög annt um hana og sé ekki eftir neinum tíma með henni. Gott að láta heilan á sér stjórna einu sinni. Fyrrverandi unnusta mín mun alltaf eiga stóran hluta af hjarta mínu og ég mun aldrei komast yfir hana og er löngu búinn að sætta mig við það. Það eina sem ég passa mig á er að láta það ekki eyðileggja fyrir mér. Ég ætla ekki að mæla hana sama við aðrar stelpur eða neitt álíka því að allar hafa sína kosti og sína galla.

“Hvað ef ég missti einu ást lífs míns”, “Hvað ef ég hef endað eina sambandið sem mun gera mig hamingjusaman” var það sem fór um í kollinum á mér til að byrja með og það át mig að innan. Ég áttaði mig á þeirri böl og reyndi að koma mér út úr henni. Þetta hringsólaði um í hausnum á mér lengi en ég reyndi að láta þetta ekki á mig fá og ekki hugsa út í þetta.

Ég veit að ég gerði réttan hlut í dag.

Ég hef alla tíð verið voðalega skeptískur á ástina og átti erfitt með að trúa á þessa tilfinningu fyrr en ég upplifaði hana sjálfur. Í dag er ég enn skeptískur um hvað er kallað ást og held að fólk fari of fjárslega með það. Ég á t.d. erfitt með að trúa að þetta sé ást frekar en losti í þínu tilviki. Hversu vel getur maður elskað ( á þann hátt ) persónu sem maður hefur aldrei verið í beinu sambandi við. Að vera sama og að vera vinir eru tveir mjög ólíkir hlutir.

Sættu þig bara við að þetta verður alltaf hluti af þér og þetta mun kanski kenna þér að grípa gæsina þegar hún bíðst þér. Þú lifir bara einu sinni og það er betra að reyna og verða hafnað en að hafa aldrei reynt og líta til baka með eftirsjá. “Hvað ef ég hefði bara gert ”. Njótt lífsins og gerðu bara það sem gleður þitt hjarta.

Það sagði persóna hérna áðan að líkamsrækt væri góður hlutur og ég skal svo sannarlega vera sammála því. Það gerir kraftaverk að vera sáttur við sinn líkama.

Vonandi gengur þetta vel hjá þér.

Mer var einu sinni gefid thad rad ad gefa upp vonina, harkalegt, en eg held thad geti hjalpad ad losa sig vid afganginn af voninni og gefa ser tima til ad syrgja og svo tima til ad jafna sig. Eg reyndi ad fylgja thessu og nu hafa tilfinningarnar ekki eins sterk tök a mer. En eg held ad thad se ekki alltaf hægt ad komast fyllilega yfir svona lagad. Og tha er bara ad reyna ad lifa med thvi.

Likamsrækt (t.d. gönguturar)hjalpar gegn thunglyndi. Thad er mjög mikilvægt ad halda likamanum vid.