Eg var að lesa eina mjög athyglisverða grein bls 16 i undirtonum i gær og ég verð að segja þetta hlýtur að vera eitt asnalegasta grein sem ég hef nokkuð tima lesið. I greininni er talað um hvað er gott og hvað er slæmt í tónlistar heiminum í dag. Hérna er smá sýnisbrot um hvað stóð inní henni:

“Flest okkar ættum nú að hafa lært að lifa með Britney Spears (sem er Lolita í okkar tíma). þetta er bara popp og popp er bara popp”

I öðrum orðum er hann að segja að við ættum að sætta okkur við fólk eins og Britney, en þetta hljomar gáfulegt borið saman við hvað hann segjir næst:

“Glæpasamtök hafa á kveðið að taka málin í sína hendur. Og þar koma strákahljómsveitir inní dæmið. Gereyðingarvopn illa útgafurisans. þá á ég ekki við Backstreet Boys eða Five. Nei, gereyðingarvopnið eru gervipönkhljómsveitir. Skipaðar sætum strákum sem spila sætt pönk. öruggt pönkrokk. Kannski yrði ég dálítið móttækilegri fyrir þessu ef þeir hræktu við upp í hvorn annan. En ég og sjalfsagt fleiri reyndum að leiða þetta garg hjá. Með þvi að líta á björtu hliðarnar. Lögin eru stutt, ég hlýt að hafa þetta.”

Eg játa að ég er enginn aðdáendi að pönk rokk en samt ég mundi frekar hlusta á Blink -182 en hlusta á einhvað væl frá Britney Spears.. nei ég meina væl frá þessu nútíma Lolitu (whatever, idiot). En ef ykkur finnst þetta vera hálfvitalegt þá bíðið hvað hann segjir næst:

“En illi útgáfurisinn sá þennan mótleik líka fyrir og til þess að valta gjörsamlega yfir okkur dembdi hann á okkur angistarrokkinu. það er gruggugt og ballöðukennt gítarrok, flutt af tattóverðum mönnum sem deila með okkur pælingum sínum um myrkar hliðar tilverunnar. það ma þekkja slíka tegund tónlistar af angurværu gítarforspili sem umbreytist svo i temmilega metal keyrslu uns það dettur aftur inn í hugljúft gítarvæl og dimmraddað harmakvein um einsemdina i tilvistarkreppu tuttugusta og fyrstu aldarinnar. Firringu æskunnar sem hatar foreldra sína. Myndbönd þessara hljómsveita eru oftast nokkur konar vegamyndir. Ferðalag. þar hittir söngvarinn oftar en ekki gamlan útigangsmann og rosalega sæta stelpu sem horfir greddulega til hans. Svo er klippt alla hljómsveitina í metal kaflanum þar sem hún er að spila í vatni eða umvafin eldi og brennisteini. úndir lok myndbandsins kemur oftast i ljós að gamli útigangsmaðurinn er nokkurs konar tá knmynd eða fyrirboði. Söngvarinn þegar hann er orðinn gamall eda eitthvað á líka gá fulegt. Myndbandið endar oftast á þvi að söngvarinn klappar þeim gamla á öxlina (massadjúpt) og fer í sleik við stelpuna”

Eg mundi skrifa fleiri en hann endar greininni með því að væla yfir hvað Hip Hop og rap RúLAR og það á eftir að taka yfir Island og síðan nefnir hann einhverjar hryllilegir rapparar og segjir við okkur að við ættum að hlusta á þá í staðinn fyrir rokk. Eg verð að segja þetta hlýtur að vera einn mesta píka sem hefur nokkur tíma skrifað grein i undirtónum. þvilikur vælukjói. Undirtónar eru allveg að fara að SöKKA. Fyrst skrifa þeir upp eld gamlar fréttir og núna eru þeir að leyfa littlum krökkum (eða fólk sem haga ser eins og littlir krakkar) að skrifa dálk um hvað þeim finnst um tónlistarheiminn (eins og einhver sé ekki sama um hvað þeim finnst).