Kurt Donald Cobain fæddist í borginni Hoquaim í Washington fylki Bandaríkjanna þann 20. febrúar 1967. Algengur misskilningur er að hann hafi fæðst í nágrannaborg Hoqaim Aberdeen. Hann var sonur hjónanna Donald Cobain og Wendy Fradenburg. Faðir hans vann fyrir heimilinu sem rafvirki hjá útvarpsstöð í Aberdeen. Stuttu eftir fæðingu sonarins fluttust hjúin þangað yfir til að vera nær vinnustaðnum. Aberdeen hélt sér uppi á skógarhöggsiðnaði og unnu flestir við hann. Íbúarnir voru flestir ofur-þjóðernissinnaðir og litu niður á negra og aðra innflytjendur og á sama hátt var hippum úr nágrannaborgum ekki tekið vel innan Aberdeen.

Framan af var ævi Kurt einföld og góð. Hann lýsti sér sjálfur sem mjög glöðu barni. Cobain fjölskyldan var mjög söngelsk og átti Kurt margt frændfólk sem reynt hafði fyrir sér á tónlistarsviðinu. Það leið því ekki að löngu áður en drengurinn sjálfur fékk brennandi áhuga á tónlist. Foreldrar hans gáfu syni sínum trommu á ól þegar hann var þriggja ára og á hana glamraði stráksi allan liðlangan daginn. Það var ekki fyrr en nokkrum árum seinna þó að hann kynntist gítarnum.

Árið 1974 eignaðist Kurt litla systur. Skömmu eftir fæðinguna fór að bera á erfiðleikum innan heimilisins. Donald og Wendy rifust stanslaust og skilnaður lá í loftinu. Árið eftir skildu foreldrar Kurt að fullu og faðir hans flutti út og settist að í litlum bæ skammt frá borginni. Skilnaðurinn hafði veruleg áhrif á hinn átta ára Kurt. Hin fullkomna veröld hans hrundi á nokkrum mánuðum og eins og skilnaðurinn væri ekki nóg þá fluttist nýr kærasti móður Kurt inn nokkrum vikum seinna. Kurt fór að lenda í vandræðum innan skólans og nýi maðurinn, sem var atvinnulaus og drykkfelldur, barði bæði strákinn og móður hans.

Skömmu síðar flutti Kurt í hjólhýsi til föður síns og bjó með honum um tíma. Eina sem hann fann sér til skemmtunar þar var að berja á “fátæku” börnunum sem móðir hans hafði eytt svo miklum tíma í að fá hann til að forðast. Það leið ekki á löngu þar til að eldri krakkar fóru að nálgast hann og fengu hann til að hanga með sér. Með þeim reykti hinn tíu ára gamli Kurt maríjúana í fyrsta skipti. Var það aðeins byrjunin á hinni miklu fíkniefnaneyslu sem átti eftir að há honum það sem eftir var.

Faðir Kurts ákvað að verða við bænum sonar síns og bað bróður sinn Doug um að útvega honum gítar fyrir 14 ára afmæli hans. Doug tókst að finna notaðan Lindell sem hann fékk Kurt. Pilturinn eyddi núna mestum tíma sínum uppi í herbergi glamrandi á gítarinn og var helsta markmið hans að geta spilað Zeppelin lagið “Stairway to heaven” eins vel og goðsögnin Jimmy Page. Kurt leit á hinn nýfengna grip sem takmark, loksins einhver tilgangur í lífi hans. Hann var, að sögn Doug, ekki beint tæknilegur gítarleikari, en hafði gott tóneyra og skildi að þagnir skiptu jafn miklu máli í lagi og tónarnir. Það sem Doug hins vegar sá mest í drengnum var hin óslípaða og hráa rödd hans en hún varð hálfgert einkenni hans þegar árin tóku að líða.

Með þessi ummæli á bak við eyrað tók Kurt að leitast eftir því að stofna sína eigin hljómsveit. Hann vildi stofna punk-sveit í anda nýrrar bylgju sem var farin að breiðast út á Bretlandseyjum. Á þessum tíma vingaðist hann við króatískan innflytjenda að nafni Krist Novoselic í gegnum sameiginlegan vin. Krist spilaði á bassa og byrjuðu þeir að æfa sig á lofti snyrtistofu sem var í eigu móður Krist. Þeir buðu trommara að nafni Bob McFadden að æfa með sér af þeirri einu ástæðu að hann átti sitt eigið trommusett.

Nú liðu nokkur ár þar sem Kurt og Krist héldu áfram að æfa lög saman og skiptu út trommurum eins og nærbuxum. Einnig áttu þeir erfitt með að sætta sig á nafn en þau breyttust frá mánuði til mánaðar uns nafnið “Skid Row” hélst við þá undir lok níunda áratugarins. Þeir tóku upp “demo” kasettu eins og flestar aðrar hljómsveitir á þessum tíma, með trommaranum Chad Channing. Helsta vandamálið var að borga fyrir hana en Kurt eyddi mestum sínum peningum í fíkniefni og Kurt sínum í áfengi. Á endanum náðust samningar við útgáfuna Sub Pop um að gefa út smáskífu með þeim. Hún var tekin upp með laginu “Love Buzz”. Það leið þó langur tími að hún var gefin út vegna lakrar fjárhagsstöðu útgáfunnar en á endanum kom hún út og fór í spilun á hinum ýmsu háskólaútvarpsstöðvum.

Næsta mál á dagskrá var tónleikaferð um Bretlandseyjar en það var oft gott ráð til að ná einhverjum vinsældum síðar í Bandaríkjunum. Áður en haldið var af stað sættust Kurt og Krist þó á að breyta nafninu enn og aftur og var nýja nafnið það sem átti eftir að festast við þá í framtíðinni “Nirvana”. Árið eftir, 1989, gaf sveitin út sína fyrstu breiðskífu, en hún bara nafnið “Bleach” eða bleykiefni. Dreifing á plötunni gekk ekki vel en þó nógu vel að gagnrýnendur komust í hana og tóku eftir þessum nýja hljóm sem einkenndi Nirvana og var kenndur við Seattle-borg í Washington.



Árið 1990 var Channing rekinn úr hljómsveitinni og fenginn nýr og betri trommari, David Grohl sem átti eftir að vera með þeim til enda. Fleira gerðist það ár en Kurt kynntist þá stúlku að nafni Courtney Love sem hann átti eftir að giftast ári seinna. Með útgáfu annarrar plötunnar “Nevermind” var leiðin til heimsfrægðar auðveld. Platan hefur stimplað sig sem ein besta rokkplata sem gefin hefur verið út og seldist í meira en 17 milljónum eintaka í Bandaríkjunum einum. Grípandi lög, heildstæð mynd og tilfinningin á bak við textana og flutninginn var svo skýr að ljóst var að langt yrði í að platan yrði toppuð.

Nirvana gaf út tvær breiðskífur til viðbótar, “Incesticide” var samansafn ýmissa B-hliða og sjaldgæfra laga og “In Utero” kom síðan út árinu á eftir. Einnig má gjarnan nefna órafmagnaða tónleika á vegum Mtv-tónlistarstöðvarinnar sem margfrægir eru. Ótímabær dauði Kurt Cobain varð síðan til að sveitin hætti störfum en söngvarinn dó 5. apríl 1994, þá aðeins 27 ára gamall. Dularfullur dauði hans er efni í heila ritgerð í viðbót og fer ég ekki út í hann af þeim sökum. Þess má geta að aðrar rokkstjörnur á borð við Janis Joplin, Brian Jones og Freddy Mercury dóu líka allar 27 ára gamlar.

Sjálfsmorðsbréf Kurt Cobain

Kurt Dallas Cobain was found dead from a self-inflicted shotgun wound in his home on the 8th of April 1994 The suicide note… I don't know what to say. I feel the same way you guys do. If you guys don't think… to sit in this room where he played guitar and sang, and feel so honored to be near him, you're crazy… Anyway, he left a note, it's more like a letter to the fucking editor. I don't know what happened. I mean it was gonna happen, but it could've happened when he was 40. He always said he was gonna outlive everybody and be a hundred and twenty. I'm not gonna read you all the note ‘cause it’s none of the rest of your fucking business. But some of it is to you. I don't really think it takes away his dignity to read this considering that it's addressed to most of you. He's such an asshole. I want you all to say ‘asshole’ really loud. “This note should be pretty easy to understand. All the warnings from the punk rock 101 courses over the years since my first introduction to the shall we say, ethics involved with independence and embracement of your community, it's proven to be very true. ”I haven't felt the excitment of listening to as well as creating music, along with really writing something, for too many years now. “I feel guilty beyond words about these things – for example, when we're backstage and the light go out and the roar of the crowd begins, it doesn't affect me the way in which it did for Freddie Mercury, who seemed to love and relish the love and adoration of the crowd.” Well, Kurt, so fucking what – then don't be a rock star you asshole. “Which is something I totally admire and envy. The fact that I can't fool you, any one of you, it simply isn't fair to you or to me. The worst crime I could think of would be to pull people off by faking it, pretending as if I'm having 100% fun” Well Kurt, the worst crime I can think of is for you to just continue being a rock star when you fucking hate it, just fucking stop. “Sometimes I feel as I should have a punch-in time-clock before I walk out on stage. I've tried everything within my power to appreciate it, and I do, God believe me I do, but it's not enough. I appreciate the fact that I and we have effected and entertained a lot of people. I must be one of those narcissists who only appreciate things when they're alone. I'm too sensitive. I need to be slightly numb in order to regain the enthusiasm I once had as a child. On our last 3 tours I've had a much better appreciation of all the people I know personally, and as fans of our music, but I still can't get out the frustration to gather the empathy I have for everybody. There's good in all of us and I simply love people too much.” So why didn't you just fucking stay? “So much that it makes me feel just too fucking sad. Sad little sensative unappreciative Pieces –” Jesus man oh shut up.. bastard Why didn't you just enjoy it? I don't know. Then he goes on to say personal things to me that are none of your damn business; personal things to Frances that are none of your damn business. “I had a good marriage, and for that I'm grateful. But since the age of seven, I've become hateful toward all humans in general only because it seems so easy for people to get along that have empathy.” Empathy? “Only because I love and feel for people too much I guess Thank you all from the pit of my burning nauseous stomach for your letters and concern during the last years. I'm pretty much of an erratic moody person and I don't have the passion anymore. Peace, Love, Empathy, Kurt Cobain.” And there is some more personal things that is none of your damn business. And just remember: this is all bullshit… And I'm laying in our bed, and I'm really sorry. And I feel the same way you do. I'm really sorry you guys. I don't know what I could have done. I wish I'd been here. I wish I hadn't listened to other people, but I did. Every night I've been sleeping with his mother, and I wake up in the morning and think it's him because his body's sort of the same. I have to go now.