Ætíð hef ég sagt að samstarf hljómsveitar er eins og hjónaband. Mér finnst heldur alls ekki ólíklegt að á inná þessu áhugamáli sé annar hver maður og rúmlega það í hljómsveit, langar að vera í hljómsveit eða hefur verið í hljómsveit. Oft þegar hljómsveit hættir (t.d. íslensk) þá verða þessir 5-6 aðdáendur sem meðal-íslensk hljómsveit á, niðurbrotnir, þegar sú er raunin. EN… hvar eru umræðurnar? hvar er sáluhjálp fyrir aumingja aðdáendurna? og það sem meira er, er ekki hægt að bjarga hjónabandinu… ehh… hljómsveitinni. Ég er kannski ekki að segja að upp þurfi að rísa einhver plebbaleg heimasíða. Ég er bara að… tala með rassinum eða e-ðþ!1<br><br>choose the sandwich…