Ég elska þig. Ég elska þig í alvörunni. Samt langar mig stundum ekki að elska þig lengur, af því að það er sárt. Það er mjög sárt að elska einhvern sem elskar mann ekki á móti. Ef ég sé þig ekki í nokkrar vikur, þá er eins og minningin um þig dofni pínu. Ég man alveg hvernig þú lítur út, og ég man hvernig augun þín eru, og hvernig þú brosir og hvernig þú talar, en ég á erfitt með að púsla því saman. Svo eftir nokkra mánuði, þá er röddin týnd, en brosið og augun sitja enn í minninu. Þá líður...

Í dag fórum við í heimsókn á elliheimilið með skólanum. Þetta er hluti af einhverju fúlu verkefni um eftirstríðsárin, við eigum að tala við “fólkið sem var þar, sem lifði gegnum kreppuna!” þetta er það sem kennarinn sagði. Ég meina það, hverjum þykir svosem gaman að tala við eitthvað hálfdautt lið sem veit ekkert um neitt nútímalegt, lifir í fortíðinni. Ég talaði við einhvern gaur sem vildi halda því fram að það væri árið tvöþúsundogfjögur, ég bara: “nei, það er, skilurðu,...

‘Þessi krakki verður að fara út einstaka sinnum’ sagði Geiri og stundi. ‘Það getur einfaldlega ekki verið heilbrigt að sitja svona fyrir framan tölvuna allan liðlangan daginn. Margrét kinkaði kolli og kallaði svo inn í herbergi. ‘Dagný Dröfn! Farðu nú út að leika þér í góða veðrinu! Slökktu á tölvunni og farðu út í garð eða eitthvað!’ Ekkert svar barst frá unglingum, sem sat sem dáleiddur fyrir framan stóran tölvuskjá. Á skjánum var mynd af fallegum garði, garði fullum af blómum og börnum að...

Lítil stelpa labbar hægt eftir gangstéttinni. Hún er rauðhærð og freknótt, í gulum kjól og appelsínugulum sokkabuxum. Hún er í hvítum strigaskóm og heldur á grænni sundtösku. Hún stoppar, beygir sig niður og tekur upp eitthvað glansandi sem liggur á götunni. Svo gengur hún áfram eftir stéttinni. Hún kemur að stóru, dökkrauðu húsi, með fallegum garði. Hún opnar hliðið varlega og læðist upp tröppurnar, að útidyrunum. Þar stendur hún í smátíma og virðir fyrir sér hurðina. Það er engin...