Mér finnst alltaf fyndið þegar einhver byrjar fullsnemma að undirbúa forsetaframboð sitt. Ég þekki nokkra, þó undarlegt megi virðast. Og ég er ekki að draga úr þegar ég lýsi þeim. Þessir sniðugu einstaklingar eru langsamlega skemmtilegastir einstaklinga. Ég segi það satt. Segjum sem svo að þú hittir einn á gangi niðri í bæ. Þið þekkist alls ekki vel. Þú ert meira að segja örlítið “lægra settur”, ef svo mætti að orði komast. Forsetaframbjóðandinn okkar er “hærra settur”. Og við erum að tala...

Hugsanlega aldrei meira en þá þegar himinninn leggst oná mig og stjörnurnar stinga mig í bakið mun ég upplifa sjálfa mig sem Lísu í Undralandi.

Maðurinn sem fæðir mig, og helvítið hún móðir mín líta mig oft hornauga og óska þess að ég hefði dáið í móðurkviði.