Hvernig sem ég reyni að þá næ ég ekki að skilja, skilja hvernig fólkið framkvæmir það sem gert er. Einhverja hluta vegna þá er ég að reyna að sætta mig við það að fólk er að deyja allstaðar. Hvort sem það er miltisbrandur, kjarnokusprengja eða bara hjartaáfall. En hjartaáfallið og aðrir ólæknanlegir og óskliljanlegir sjúkdómar eru ekki eitthvað sem við ráðum við. En við ráðum við það hvort við viljum að fólk lifi, lifi sínu lífi í sátt og samlyndi við Guð og menn. Þetta er bara smá pæling í...

Ég lít upp, horfi á fólkið sem er samankomið til þess eins að dæma mig. Mér líður eins og ég standi fyrir framan aftökusveitina hans Hitlers, ég á engin orð til handa þeim. Þau horfa, bíða eftir að ég segi eitthvað sem þeim annaðhvort þykir grátlegt eða broslegt.En sama hvað ég reyni að segja eða gera þá gerist ekkert. Það eina sem kemst að í huga mér er það að flýja, flýja af hólmi og láta mig hverfa, kannski að mér takist það hver veit.En myndi það hafa eitthvað uppá sig, ég er hvort sem...