“Ljóðið” sem á eftir kemur mætti er ekki beint ljóð heldur frekar örsaga. Það var samið í frekar daufum samfélagsfræði tíma, þetta var samið í gríni sem framhald af brandara. Njótið. Ég vaknaði gaddfreðinn einn morgun með lífið í lúkunum og autt blað fyrir framan mig. Á bakvið þetta auða blað voru allar mínar síðustu jarðnesku hugsanir. Áður en ég fór skrifaði ég niður æðsta boðorðið, vafði því saman og reykti. Nú er ég farinn, hátt, hátt upp, upp í skýin, ég er ekki lengur Íslendingur, ég er Ítali.