þegar við stóðum í holtinu og hlógum að því sem við gátum, gaf mér ástæðu til þess að vera núna þegar okkur hefur verið stíað í sundur er ekkert eftir nema minningin einu sinni átti ég allt en núna er það farið frá mé

Fastur í stórum haug og ekkert sem ég þekki er með mér. Það eina sem ég get gert er að bíta á jaxlinn og harka af mér einmannaleikann og innilokunarkenndina. Hvenær sem er get ég samt farið yfir hafið í huganum og séð myndir af því sem ég þekki. Það var ekki fyrr en ég fór í burtu, að ég vissi hvað ég hafði það gott á lítilli, einangraðri eyju í ballarhafi. Einhverntíman kem ég aftur og eignast allt.

every day i try to wake up but i cant because i miss you so (miss you so) you are never here when i need you baby you are always somewhere else (never here) i am gonna go away for awhile because i cannot do this anymore (never more) and i start to shiver afraid that i will die alone shiver when you left me here to bleed bleeding im feeling better when i sing (when i sing) oh oh ohh every day i try to wake you up but i cant because you are gone (you are gone) you are never here when i want to...

Þegar maðurinn slammaði hnefanum í borðið og hrópaði “hvenær fæ ég athygli?” þá vissi ég að góðærið væri búið, og bara vika eftir ólifuð. Hvernig datt honum þetta í hug? Einu sinni enn, og heimurinn fellur um sjálfan sig.