jæja ég skrifaði grein hérna í gær í fyrsta skiptið og fékk mjög góð komment takk fyrir það. En það sem liggur í mínu hjarta núna er að mér langar rosalega að vera ástfangin og eiga fullkomnan kærasta sem fjölskyldan mín líkar við og hann sé jafn ástfangin mér og ég af honum. En afhverju þarf ég alltaf að flýja.. afhverju þarf ég að vera svona hrædd við sambönd.. afhverju get ég ekki bara kynnst strák og verið happy??? Mér fynnst eins og engin strákar vilji mig mér fynnst eins og allir vilja...

ok hef verið að spá í svolitlu seinustu dagana. Hvað er ást… ég er svo alveg viss að ég hef verið einu sinni ástfangin en endaði illa útúr því sambandi þar sem ég var alltof mikið ástfangin ég hugsaði um hann hverja einustu mínutu þegar ég var ekki hjá honum..gat bara gjörsamlega ekki lifað án hans og var líka alltaf að hugsa hvað hann væri að gera þegar ég var ekki hjá honum og líka hvort hann myndi hugsa svona um mig og blabla ég get talið endalaust. Ég hélt að enginn í heiminum væri jafn...