Hulda heitir glettin mær, bæði drulluklár og haugafær. Á fótum ber hún sínar tær en fögur orð hef ég ekki um þær Í sól sem skyggju hún alltaf geislar og náttúruöflin bros hennar beislar. Hún er guðdómleg kona, konan svona, svar allra biðlanna vona Það verður mín iðja að hana tilbiðja. Hún er sólarinnar miðja okkar alheimsgeimgyðja Hún eldar sjaldan, sem betur fer og er sko alls ekki sver, ég sver hún er fullkomið eintak af sjálfri sér. Hulda Hvönn viltu giftast mér