Á hverjum degi, hverju kvöldi, sjáum við andlit, okkur kunnug eður ei. Þau fá mig til að spá… er líf þessarar manneskju betra? Hvað var hún að hugsa… meðan augnsamband okkar varði? Mér finnst eins og það sjáist í gegnum mig, eins og ég sé ekkert nema loftið, sem flýtur um en á hvergi heima. Fastur í mínu lífi ég er. Farinn að slugsa og helgidagarnir myndast, að veggnum sný ég aftur, en ekki líður á löngu þar til forvitninnar kraftur snýr mér við… þar sem mér ekki tekst að finna frið því um...