Með tónlistina í botni (ofsafenginn sláttur trommarans keppir við dynjandi hjartsláttinn, hvínandi rafmögnuð bassalínan sárari en suðið í eyrunum) vonast ég til þess að bítið elti mig uppi, berji mig, bíti mig, valti yfir mig, sprengi í mér hljóðhimnurnar, hausinn í tætlur. Þá flýr kannski burtu illfyglið sem á sér hreiður þar.