Hún stendur á hlemmi heimilið í rúst, hún heldur á gömlum strætómiða lífsins klukkur tifa, henni langar ekki að lifa henni er svo kalt, hún þorir ekki heim finnst hún vera ein, særð og sár Nei! þetta er ekkert fjandans ástarfár þetta er alvara, tárin renna úr hennar augum vandamálin hrannast upp í haugum, hún þekkir engan og á engan að hvert á hún að fara? stekkur inn í strætó til að hlýja sér, vonlausar vonir um ást sem aldrei var til, strætóinn keyrir um götur og stræti, marga tíma situr...