Í hyldýpi hugans og myrkur um kring ég næ ekk'að anda og sé ekki neinn ég snýst og höfuðið fer hring eftir hring ég ríf mig upp en er alltof seinn Enginn er nálægt, hjartað er brostið einn inn í sálinni, feta mig fram einn inn í kulda, einn og frostið Kuldinn sem enginn vill verma þetta er frumraun mín, og þess vegna þætti mér vænt um ef þig gætuð komið með einhver komment á þetta… maður lærir af mistökunum, er það ekki? :) Kveðja kvkhamlet