Vegurinn langur og himininn hár, hjartað slær af ótta. Ekki sekúnda, allt í fár, lítil stelpa á flótta. Út í kanti liggur hún, önnur stjörf af ótta. Allir hræddir nema hún, hún trúir á guðs sinns ótta. Neyðarlífgun hafin er, en ekki slær hjartað. Sólin hátt á lofti er sem vermir á leið til himna. Á himnum henni er tekið vel, af afa hennar og Guði. Alltaf mun hún blómstra vel, ef allir á hana trúa. Dýrin hún annast á himnum þar, því dýravinur mikill var. Ég vona að henni líði vel og hafi ekki...