Hann tók á rás til mín og brosti, andlit hans glóði og skein. Hann tók á rás til mín og brosti, augu hans glitruðu eins og stjörnur tvær. Hann tók á rás til mín og brosti, ljóst hár hans, mjúkt eins og dúnn. Ég hélt honum í fangi mér, tíminn stóð kyrr og um stund voru allar heimsins áhyggjur, öll mín angist, pína og kvöl horfin úr hjarta minu. Eftir stóðum við tveir, utan tíma og rúms, utan veruleikans sem umkringdi okkur, sameinaðir í þessu andartaki, sem varði að eilífu. Hrein ást, milli...

Hlý sumargolan lék um andlit Ásmundar er hann steig út í litríkan garðinn sinn. Hann gekk ævinlega um baðfættur í garðinum til að geta fundið mjúkt grasið kitla sig í róandi suð flugnanna og íðilfagran söng fuglanna. Hann byrjaði alla morgna á því að breiða út faðminn og segja: ,,Góðan daginn elsku garðurinn minn!” Svo dró hann faðminn saman þar til hann að lokum faðmaði sjálfan sig með bros á vör. Dag einn tók eftir því að í skuggahorni garðsins óx rós. Rós þessi var visin og tætt,...

Hví vildirðu bara horfa? Hví vildirðu ekki sjá Hvað ég var að verða, Hver var mín von og þrá? Hví vildirðu bara hlusta? Hví vildirðu ekki heyra? ég gerði allt sem ég kunni, en þú vildir meira. Hví vildirðu bara tala? Hví vildirðu ekkert segja? Það var ekkert nógu gott, svo ég lærði snemma að þegja. Hví vildirðu bara slá? Hví vildirðu ekki snerta? Það eina sem ég vildi, var að vera barn í fangi móður.

Þá ljósin þau slökkna og ekkert tekur við. Hjarta mitt þverr og hugur minn hverfur. Sál mín tærist og vonin mín fer. Ég sekk niður í hyldýpið, umlukinn myrkri. En í öllum þeim sorta, leynist þó neisti. Ég reyni að ná honum þótt færist hann fjær. Í þessum neista er allt mitt líf. Í þessum neista er öll mín von, minn hugur, mín sál. Í þessum neista, ert þú.