Tveir hundar sitja á biðstofu dýralæknisins og taka tal saman. Annar þeirra er ákaflega sorgmæddur og hinn spyr af hverju: “Eigandi minn var alltaf að berja mig. Einn daginn ákvað ég að svara fyrir mig og beit kvikindið. Nú er ég að fara í svæfingu.” Það verður smá þögn áður en hann spyr hinn hvað hann sé að gera. “Tja, sérðu gelluna þarna?” “Já,” segir hinn. “Hún er sko eigandi minn. Og í gær, þá var hún að setja mat í dallinn minn og beygði sig fram, nýkomin úr sturtu, í engu nema...