Mér finnst alveg óþolandi þegar fólk má ekki tala saman öðruvísi en að það sé að reyna við hvort annað. Ef maður fer í partý og talar við einhvern af hinu kyninu þá eru komnar sögur í gang um að það se geðveikt hössl í gangi þó svo að enginn þannig áhugi sé fyrir hendi. Kjaftasögurnar eru fljótar að berast sérstaklega um svona mál. Svo ég spyr, hvar finnst ykkur mörkin milli hössls, daðurs og svo bara venjulegs samtals vera????

Er hægt að vera svo feiminn að það skemmi út frá sér? Er hægt að elska svo heitt að það sé sárt? Er hægt að vera svo úrráðalaus að ekkert snúi lengur upp né niður? Er hægt að vera svo þreyttur að ekki sé hægt að sofa? Er hægt að hata svo mikið en samt þykja vænt um? Er hægt að vera svo sár að það sé óbætanlegt? Er hægt að vera svo sterkur að enginn taki eftir neinu? Er hægt að óttast svo margt að ekkert hræði lengur? Getur lífið verið svo óútreiknanlegt að það fari í flækjur?

Ég þarf að biðja ykkur um smá hjálp. Málið er það að fyrr í vetur var ég með strák. Eftir að við hættum saman töluðum við ekkert saman við sáumst á hverjum degi en vorum alltaf jafn vandraðaleg. En núna erum við aftur farin að tala saman aftur. Mér líður miklu betur þegar það er svoleiðis en ég veit ekki hvað hann er að hugsa. Mér þykir enn þá mjög vænt um hann. En ég þori ekkert að gera í því vegna þess að ég er svo hrædd um að við hættum þá aftur að tala saman. Um daginn kom hann til mín...