Ég hélt þú værir vinur minn, elskaði þig meira en allt. Vorkenndi þér,kyssti vanga þinn, þegar lífið var slæmt og kalt. Kannski var ég auðtrúa,vitlaust flón. Lét blekkjast af grímunni sem upp settir þú. Ég treysti þér, hefði fórnað mér, bara fyrir þig Þetta segir kannski meira um heimskuna sem umlykur mig Þú særðir mig og baktalaðir, alveg út í eitt, upphefðir sjálfa þig, sagðist svo þykja það leitt. Ekki er allt sem sýnist, séð það hef ég nú, því þegar gríman féll, sá ég hver var hin...

Tilfinningin ólýsanleg, hríslast út frá hendinni líkt og eldur á grasi sem brennir upp allt sem fyrir verður. Allan sársauka,alla sorg, allt þetta ljóta sem ég vil losna við en tekur líka fallegu blómin,allt þetta sem enn býr yfir hamingu og reynir að berjast fyrir lífi sínu. Að lokum situr ekkert eftir, engar tilfinningar, ekkert. Bara dauð svört sinan. Gott í smá tíma en þegar uppi er staðið sit ég uppi með ör á höndunum, skömm og svívirðingu. Þegar ég horfði á blóðið renna niður...

‘‘Fyrirgefið mér, ég bara gat þetta ekki lengur“ Skrifa ég á blaðsnepil með tárin í augunum og fleygi honum á borðið. Hugurinn hefur tekið ákvörðun, ég veit innst inni að ekki verður aftur snúið. Þó vill hjartað enn berjast til síðasta blóðdropa. Kaldhæðnislegt, síðasta blóðdropa… Hægri höndin titrar svo mikið að halda mætti að hún sé ekki lengur hluti af mér, hún lætur ekki að stjórn. Ég tek mig taki og skipa höndinni að kyrrast um leið og ég horfi á æðarnar á vinstri úlnlið. Nú er um að...

Ég er falin bakvið grímu, málningar og fata. Leik mín litlu leikrit, allan daginn,alla daga. Vildi geta stokkið út fyrir sviðið, án þess að hafa fyrir því kviðið. Gríman er að falla. “Sjáðu hér er ég”! finnst ég vera nakinn, á vörn mína aftur kalla. Svona er lífið,trúðu mér. Við erum öll að leika, því við kunnum aðeins að feika. Enginn veit hver við erum,enginn sér. Ég fæ ekki sé hvernig ég get lifað með grímu á mér fasta. Vildi hafa kjarkinn,til að kasta. Þarf hjálp svo henni verði bifað....

Hversu lífið leikur sér, léttir himin bláan. Þó setur skuggi yfir mig, sorgina og sársaukann háan. Þótt sólin skíni björt á brá, og stjörnurnar yfir mér þokast. Er eitthvað sem ég losna ei frá, þú hvarfst og hjarta mitt hefur lokast. Er ósk mín sú bjartasta að ég gæti, lífgað þig við,sorgin fyrir bí. Gætum við þá hlaupið létt á fæti, sæi ég jafnvel sólskinið á ný En þótt úti dali og hjarnið frýs, mun hugur minn ávallt veltast um þig. Ég elska þig ávallt ástin mín, ég man þig, mundu mig…

Hún situr í glugganum, föst í skugganum. Svo ótrúlega dimmt og kalt, lífið er orðið allt. Allir björtu geislarnir, horfnir sem og félagarnir. Ein og allslaus orðinn er, gegnum myrkrið fer. Grætur í myrkrinu, sorgin út af barninu, sem hvarf svo ofur fljótt. Núna dáið,áður glatt og rjótt. Sársaukinn hann drepur, sorgin hjartað kremur. Ekkert erfiðara,það er verst, að sakna þeirra sem unnirðu mest.

Þú drapst mig með orðum þínum, niðurlægðir mig með gjörðum þínum, lést mér líða eins og ósýnilegri. Afhverju elska ég þig enn? Þú barðir mig, sárin gréru. þú særðir mig, ég gleymdi því. Þú varðst miður þín, ég fyrirgaf. Þú ert sá sem ýttir mér í kaf. Hjartað er í molum, lítið brot og brot. Tárin renna, verður aldrei á þeim þrot? Ég gleymi aldrei angistinni sem þú ollir mér, samt sit ég, bíð og vona, eftir símtali frá þér. Vildi bara drukkna í sorgum mínum nú. Finna ekki lengur sáraukann sem...

Þú drapst mig með orðum þínum, niðurlægðir mig með gjörðum þínum, lést mér líða eins og ósýnilegri. Afhverju elska ég þig enn? Þú barðir mig, sárin gréru. þú særðir mig, ég gleymdi því. Þú varðst miður þín, ég fyrirgaf. Þú ert sá sem ýttir mér í kaf. Hjartað er í molum, lítið brot og brot. Tárin renna, verður aldrei á þeim þrot? Ég gleymi aldrei angistinni sem þú ollir mér, samt sit ég, bíð og vona, eftir símtali frá þér. Vildi bara drukkna í sorgum mínum nú. Finna ekki lengur sáraukann sem...