Hér er lítið ljóð um sorgina, ástina, og söknuðinn, þrátt fyrir að það kannski er ekki alveg í ljóðastíl þá er þetta samt ljóðið mitt. Ég elska þig, ég særi þig ég sakna þín, en ég sakna ekki sársaukanns sem fylgdi okkur, í gegnum tíðina, okkar samband, þroskaði mig, ég veit, að ég veit ekki ég skil, að ég skil ekki ég veit hvað ég vil og stefni á það, svo langt sem augað eygir, en samt er allt, sem allt er, hjá mér! ég og þú erum ófullkomin við getum ekki verið saman þrátt fyrir viljann þá...