Einn sólbjartan dag í júlímánuði sá ég mannin sem býr á horni Klekksvegar og Háaholts. Ekki var hann fríður, hvað þá vel lyktandi. Mig langaði ofboðslega að ganga að honum með stórann eldhúshníf, stinga hann á hol og horfa á hann blæða út þangað til hann mundi deyja og rotna á miðri götu þar sem fólk mundi traðka á honum daginn út og daginn inn og enginn reynir að hjálpa honum, enginn í heiminumer svo ásthlýr að hann getur hjálpað rotnandi manni á lappir svo hann geti haldið áfram ferð sinni...