Ég horfi á sólina hníga til viðar, hamingjuhrollur hríslast um mig. Hún hverfur á bakvið fjöllin í fjarska, fögur líkt og hún hefur ætíð verið. Þó er mér alls ekki rótt, hjartað mitt slær títt og ótt. ég græt hljótt, í hjarta mínu ríkir eilíf nótt. Aldrei mun ég sjá sólina aftur, þögnin er mín hinsta kveðja.

Að morgni fögur sólin rís, dansar í sólinni blómadís. Speglast í dögginni regnbogi, í brjóstum brennur lífslogi. Trjástofnar umvafðir fegurstu blóma, fjarlæg skýin minna helst á rjóma. Lyngið syngur og gefur góðan angan, enginn þjáist af sárri svangan. En öfund brennur í fjarlægum heimi, hljóðlátar verur liggja í leyni. Er nóttin snýr aftur verða bumbur barðar, brotist verður inn er við sofum óvarðar. Senn leggst sólin í dvala, hún mun ei skína uns hanar gala. Rökkrið málar skýin dökk,...

Eltir mig illskan, ég fæ ekki frið, hún sýnir enga miskunn, engin grið. Vond er ég við marga, verri við þig, en verst er ég þó við sjálfa mig.

Úti skjálfa hólar og fjöll heyrast einmana hróp og köll er frostið dvínar og nóttin öll blóðug fótspor í hvítri mjöll

Allir eru veikir þessa dagana. Hafiði ekki tekið eftir því? Það er fámennt allsstaðar vegna veikinda. Listinn af veikum kennurum er svakalega langur og það eru ekki margir nemendur í tímunum sem falla ekki niður. Sjálf er ég svo lánsöm að vera hálflasin en ég mæti þó í allt. Í gær féll niður síðasti tíminn minn og ég fór heim snemma. Ég kom við niðri í vinnu og þar var ég beðin að vinna því það vantaði nánast alla starfsmennina vegna veikinda. Það gat svosem verið. Ég ákvað að vinna mér inn...

Frelsi Teygi mig lengra, trega blandin, toga í böndin, vil þau slíta. Föst er ég hér, farast mun ég, en fyrst skal ég þó launa þér. Teygi mig lengra, toga fast, treysti á afl mitt og vilja. Böndin slitna er berst ég um, banaorð skal ég þér þylja. Teygi mig lengra, takast skal, tek ég hnífinn, í brjáluðum ham. Nú mun ég duga eða drepast, dauðann skal ég þér veita. Teygi mig lengra, tek hausinn af þér, trampa á hjartanu, drep það sér. Drápshugur í mér, drepa mun ég, dýrslegar girnir þínar með....

Í sorg of sút situr heimurinn og grætur sorgmæddur biður hann til Guðs. Hann heldur í vonina um betri heim en hughreystingu fær hann enga. Öllum er sama um hamingju heimsins við hugsum bara um okkur sjálf. Eigingirnin er algjör og egóið stórt efast má Guð um hina fullkomnu sköpun. Náttúran grætur yfir hamförum heimsins harmi slegin vætir hún daggirnar með tárum. Skemmdirnar eru varanlegar, skaðinn er mikill og sannarlega stendur öllum á sama. Guð reynir að breyta og bæta heiminn með bogið...

Þetta er fyrsta litla smásagan sem ég hef skrifað. Hún er reyndar á ensku en ég held þeir sem vilja lesa eiga ekki í vandræðum með það. Eflaust er hún frekar furðuleg fyrir flestum en þannig eru bara sögurnar sem ég skrifa. Þetta er frekar stutt saga jafnvel sem smásaga. Ef til vill held ég áfram með hana einhverntíman. En hér kemur sagan: Where I belong Running as fast as she could; she ran across the forest. She ran as she had never done before. Tears rushing don’t her cheeks. How could he...