Fíkn Ég er háð þér meira en allt, tilvera mín væri engin án þín. Þú ættir að veita mér vímu þú ættir að gleðja hverja einustu stund mína hjá þér fá mig til að þrá þig leika þér að tilfinningum mínum láta mig grátbiðja um meira öskra af sársauka, því mig langar svo í þig. En þú ert bara súrefni og ég geng af þér gefnu.

Ég skil þetta hreinlega ekki – hvernig getur það staðist að íslendingar, sem hafa verið að berjast stoltir fyrir íslensku tungunni, byrji allt í einu að sletta svona óhemju mikið? Fyrir mér er það hneyksli og skömm að gera fundið “orð” eins og sjitt og dekoreita (hvernig sem þeir vilja nú stafsetja það) í íslenskri orðabók. Ég á sjálf bátt með að skilja ástæðuna á bakvið þessar vægast sagt fáránlegu ensku slettum sem ég hef heyrt í gegnum tíðina, þegar raunin er sú að við höfuð fullkomlega...