Ég veit að þetta er enganveginn eins háfleygt og margra manna ljóð hér en þetta er ljóð sem ég samdi handa vinkonu minni nú á dögunum eftir að við vorum búnar að rífast og mig langaði smá að deila því með ykkur. Á dimu kvöldi í Október, stend ég hér, held í höndina á þér, eins og svo oft áður. Yfir nóttinni hvílir fjólublár bjarmi alsælunnar, og við sitjum saman, hlustum á sinfóníu þagnarinnar, eins og svo oft áður. Þú ert stúlkan mín Selma, og í gegnum liðandi ský sígarettureyksins sást þú,...