Èg krafdi thig einskis en thù spurdir: “ Ætlardu aldrey barnskónum ad slíta” Svo snertir thú mig, allt of nálægt sálini og sakleysi mitt brotnadi eins og fúin spíta Ég fór ad vaxa, en allt of hratt thví ég lærdi aldrey løgmáli lífsins ad hlýta. Thú nærdist á vanskøpun minni sem bjó í huga mér og hjarta og thú lagdist yfir mig eins og mara, sløkktir á degi mínum bjarta bál thitt var hlýtt, en gaf frá sér of mikinn reyk ást thín var nóttin, thessi kalda og svarta. Ég velti thví fyrir mér enn í...