Vona að einhver nenni að lesa þetta og jafnvel svarað þessum pælingum mínum sem hafa verið að þjaka mig síðustu mánuðina. Reyna að vera eitthvað sem að maður er ekki. Reyna að finna sinn stað í þessum ruglaða heimi. Staulast í gegnum skólan. Gera sitt allra besta. Standa sig, gera alla stolta. Er það ekki málið? Snýst ekki allt um það. Eiga flóð að vinum, heilan helling af fötum. Segja alltaf það rétta við allar aðstæður, vita upp á hár hvernig á að bregðast við, alltaf. Djamma um helgar, en...

…sit hér ein um nótt…eftir 10 mínútur var þetta bull komið fyrir framan mig…ENJOY! ;D KV. ebby… Sumt er bara ekki hægt. Eins og það að klifra upp á ljósastaur. Það er bara ómögulegt. Það að hann bjóði mér upp. Það er bara ekki inn í myndinn. Dans. Það er dans í skólanum. Strákarnir segja oj, stelpurnar segja oj. En þau meina ekkert með því. Þau viðurkenna ekki að innst inni berst hjartað í brjóstinu við það að fá að dansa. Jafnvel við einhvern sem þau hafa hugsað um á hverri nóttu. Nóttinn....

Þú áttir í fyrsta lagi aldrei að koma. Þetta var ekki þinn staður, ekki þitt heimili. Mörgum árum seinna framkallaði heilinn mynd af þér þar sem þú leyst á mig, hrædd og hissa, óviss um hvað væri í raun og veru að gerast. Ég man hvað þú stóðst alltaf skjálfandi í myrkrinu fyrst þegar þú komst. Stóðst þannig að enginn ljós næðu í þig. Þannig varst þú. Hélst þig alltaf í hæfilegri fjarlægð frá ljósinu. Í rauninni ættirðu að þakka mér, ég dró þig út í ljósið. Þú varst óhamingjusöm, ég gerði þig...