Ætíð hef ég sagt að samstarf hljómsveitar er eins og hjónaband. Mér finnst heldur alls ekki ólíklegt að á inná þessu áhugamáli sé annar hver maður og rúmlega það í hljómsveit, langar að vera í hljómsveit eða hefur verið í hljómsveit. Oft þegar hljómsveit hættir (t.d. íslensk) þá verða þessir 5-6 aðdáendur sem meðal-íslensk hljómsveit á, niðurbrotnir, þegar sú er raunin. EN… hvar eru umræðurnar? hvar er sáluhjálp fyrir aumingja aðdáendurna? og það sem meira er, er ekki hægt að bjarga...